Ze was scheel. Dat speelde mee. Dat werd haar kwalijk genomen, dat hoort bij vrouw-zijn blijkbaar, in een wereld waarin niemand Iggy vertellen zal dat het nodig is om eens zijn vel te strijken.
En zij speelde mee. Karen Black. (Kent iemand haar? Iemand? Er vallen spullen te winnen die niemand wil winnen! Ja, ze was een actrice, kreeg een Oscarnominatie voor Five Easy Pieces‘met Jack Nicholson en niemand zei hem dat hij ooit gestreken moest worden. It’s a man’s world…
Karen Black (1939-2013) zong ook. En hoe…
Dreaming of You (71-76) is een collectie van haar songs en die moet je gewoon kopen. Waarom? Omdat wij het zeggen, tiens. En hoe klinkt dat dan? Als Nico, als Joni Mitchell aan het spul, als in Sunshine Of Our Days, de opener, The Velvet Underground met gruis onder de naald.
Er gaan zonsondergangen op in Dreamland; ze is het bang gebleven meisje in de titelsong. Je spreekt haar tegen maar je wil het niet, en dan gaat ze in een zetel, pruilend, met haar pop spelen. Grote dame. Geweest.
En nog. Nu. Want Headache klinkt als waar Patti Smith ooit naar trachtte maar nooit durfde. The Wind Doesn’t Speak To Me Anymore klinkt alsof de wind niet meer tegen je spreekt maar dan uit het waaien van Janis Joplin of Sandy Denny, grote dode sirenes. Net als Karen Black.
