Kali Malone is een jonge Zweedse, klassiek geschoolde componiste uit Stockholm met de mooiste indringende ogen die je instant doen verdrinken in een Zweedse ‘fjörd’ naar keuze. Toen ze in november de klank afzette na haar set op Sonic City lachte ze minzaam naar de gehypnotiseerde luisteraars in de grote zaal van Départ. Ze had net een uur gespeeld uit haar zopas – 20 januari 2023 – verschenen derde plaat, Does Spring Hide Its Joy.
Gespeeld? Dood en verderf gezaaid ja! Naar schatting 2/3de van de zaal was met mondjesmaat en schoorvoetend leeggelopen want Miss Malone serveert noch lauwe kost, noch hapklare take-away en al zeker geen vlot verteerbare hoofdschotels. Het luisteren naar haar plaat maakte de herinneringen aan die vroege vooravond van 12 november terug levendig. Alhoewel. Hoe frêle en oogstrelend Kali ook moge lijken, in haar muziek gaat ze over lijken.
Does Spring Hide Its Joy is het verhaal van Kali Malone die je als luisteraar naar de rand van de afgrond begeleidt, waar ze je bedwelmt en je vervolgens zelf de afgrond induikt. Wie mee was met haar verhaal, denkt nog net de tijd te krijgen om de vleugels van Icarus te omgorden en zo aan een gruwelijke dood te ontsnappen. Fout gedacht. ‘Was’ het maar zo gemakkelijk.
Wie luistert dient voorbereid te zijn op iets dat allesbehalve vrijblijvend is. Kali zorgde voor een imponerende luistertrip van zomaar eventjes 5 (vijf!) uur. De laatste drie nummers duren elk een uur. Kali heeft de plaat niet alleen ingespeeld en haar vrienden zijn niet van de minste. Stephen O’Malley van Sunn o))) speelde de elektrische gitaarpartijen in en Lucy Railton was de celliste van dienst. Malone zelf concentreert zich 5 uur lang op haar ‘wave oscillator’, een elektronisch apparaat dat non-stop deinende repetitieve elektro impulsen uitstuurt.
Deze genuanceerde minimale klankpatronen ontvouwen echter een verbazingwekkende diepte in intensiteit en grijpen de luisteraar bij het nekvel. Het is ook dit trio dat in Kortrijk het podium bezette. De plaat is de opvolger van The Sacrificial Code (2019) en Living Torch (2022). Malone schreef alles zelf maar hield steeds de specifieke kwaliteiten van O’Malley en Railton in het achterhoofd. Het is het directe resultaat van een 2020-lockdownperiode in Berlijn. Ze schreef de ‘nummers’ in de lege concertzalen van Funkhaus & MONOM. Zelf omschrijft ze die periode als een “situatie waarin maanden verstreken zonder zicht op een einde aan de covidmiserie”. De tijd stond stil en subtiele elementen in je omgeving gaven aan dat iemand was overleden, week na week. De werkelijkheid vervaagde en enkel de natuur maakte duidelijk dat de tijd toch onverminderd vaart maakte. Dit vormde het verhaal van Does Spring Hide Its Joy.
Live wordt in 2023 net als in Kortrijk gebruik gemaakt van het talent van videokunstenaar Nika Milano die met analoog videowerk een onzichtbaar vierde bandlid vormt. Een reeks verstilde beelden uit haar werk zijn overigens vervat in het album artwork. De plaat telt 9 ‘geluidsfragmenten’ en ze heten allen v1 met een volgnummer. V1.1 begint met iets wat van Godspeed You! Black Emperor had kunnen komen. Een met orgel gestuurde elektrische impuls die minutenlang aanhoudt. Na vijf minuten hoor je een schaarse gitaar en een veel duidelijker aanwezige cello het geluid intenser maken. We horen een orgelspeler die tijdens het kerkspel een beroerte krijgt en tergend traag zieltogend wegzakt op zijn instrument. Het verklaart de lichte accentverschuivingen. Na elf minuten doorprikt een nijdige cello van Lucy deze illusie. Wie zich openstelt voor Kali’s kunst zal hier intens van kunnen genieten. Vraag ons niet of dit muziek is die bij een bepaalde gemoedsstemming beter tot haar recht komt, het lijkt ons een persoonlijk vraagstuk.
In V1.2 staan we in een eindeloze file en horen we iemand bezwijken achter zijn stuur, of beter verwoord: op zijn stuur. We horen de cello van Lucy minutenlang een claxon nabootsen die de ongelukkige onbewust activeerde. De nuances liggen hier in de aanwezigheid van die cello die voor meer variatie zorgt dan je op het eerste gehoor verwacht. Het is bizar want je hoort even vaak een scheepshoorn loeien of in de 13de minuut een bombardement aan didgeridoos de kop opsteken. Het is een nerveuzer deel van de plaat en is tegelijk opwindender en enerverender. Het toppunt van alles is dat hoe langer je in de plaat blijft hangen, hoe meer impact ze heeft. V1.3 borduurt verder op het thema maar heeft iets vreemdsoortig rustgevends. O’Malley laat een wel erg noisy gitaar voor extra spanning zorgen. Het wordt steeds duidelijker dat humor een manier is voor de luisteraar om deze beklemmende trip uit te zitten, hoewel de composities stelselmatig bezit van je nemen en zwaar indruk beginnen maken.
Does Spring Hide Its Joy is een imposante lap muziek waarbij elk nummer initieel hetzelfde lijkt als de brokken muziek ervoor. Ook V1.4 start met dezelfde drone uit de wave oscillator. Het steeds grimmiger wordend geluid start halverwege van nul in een andere schellere sequentie waarbij de cello en gitaar plichtsbewust weer meer terrein inwinnen. In V1.5 neemt de dreiging toe in minuut 8 en lijkt het nummer als een olietanker die op ramkoers ligt en zich te pletter lijkt te gaan storten op de kade. Het geluidsfragment dat zich nummer V1.6 mag noemen doet iets gelijkaardigs halverwege en voegt daar een pompend machinegeluid aan toe om zich dan het in laatste luik op de achtergrond in een sereen stilzwijgen te hullen.
Het afsluitend blok van drie uur dronemuziek voor felgevorderden, maakte nog eens in het lang en het breed duidelijk waar Kali voor staat en wat 2020 voor haar heeft betekend. Verwerken van pijn en berusten in die pijn. Los daarvan heb je als luisteraar een geoefend oor hard nodig en heb je nooit het gevoel op de planeet Aarde te vertoeven. Beelden van een achtergelaten ruimtestation in een melkwegstelsel ergens ver weg of een kil en grauw verlaten fabriekspand waarin om onduidelijke reden nog steeds het monotone geluid van machines hoorbaar is, schetsen een beter beeld van wat Kali op de luisteraar overbrengt. Zo brengt V1.7 op akelig accurate manier auditief in beeld hoe desolaat, ontmoedigend en pijnlijk stil het moet geweest zijn als een nieuwe overledene afgevinkt diende te worden op een covidafdeling in 2020.
Het feit dat deze compositie vijf volle uren duurt maakt nog eens haarfijn duidelijk hoe eindeloos lang de lockdowns leken te duren en hoe zwaar de impact wel was. Er komt geen eind aan Kali’s ‘spring joy’, in 2020 was de realiteit niet anders. De ambient mist die Kali spuit is onaards en lijkt tegelijk nooit te wennen en steeds meer een ander inzicht te verschaffen.
