Fasten your seatbelts. Hier is hij Jumbo, de tweede van het op hol geslagen collectief Juicebumps.
De opvolger van Hello Pinky gaat er in een rotgang vandoor met opener Scatterbrain. De toon is meteen gezet. Lekker gitaarintrootje, strakke beat en bas, gekke stemmetjes, wat dolgedraaide synthklanken, een commentator die het even overneemt en je bent in het universum van de Bumps beland.
Waar? Wie zal het zeggen? Eén ding is zeker. Het is fun om er te vertoeven.
Vijftien seconden sereen engelenkoor krijg je in Edging In Heaven alvorens the party in Hell losbarst. Denk Devo, een scheutje B 52’s en vooral veel gekte. Deze keer voert de vrouwenstem van Shaina Pan de boventoon waarna een razend blazertje het van haar overneemt in de mix met hier en daar wat wild gekrijs.
Vergeet die seconde ademruimte want daar komt Pisspants al aan. Je waant je in een fun horrorhuis waar clowns met mokerhamers rond dolen. Nu eventjes op adem komen? Niks van. De Licking Lady is namelijk de circustent binnen gemarcheerd. Aan de sensuele klanken te horen moet deze wulpse dame van een wel heel apart kaliber zijn. Kyle Nosler tikt lekker weg op zijn kit in dit losgeslagen twee en een halve minuut durende stukje vertier.
Versnelling lager? Nee hoor. In Supercool wordt het gaspedaal net iets harder in geduwd. Funpunk van de bovenste plank. Melodieuzer gaat het eraan toe in Dead Asleep tot de heren en dame het in het midden van het nummertje op hun heupen lijken te krijgen. Melodieus? Wat melodieus? Chaos moet er zijn ‘gedomme’ en die komt er dan ook aan. Het is lekker verder dolen in Soopermart met zijn bizarre ritmes en klankjes om vervolgens even het juiste kanaal op te zoeken met Channel Surfer. Wiggler was al geserveerd als meeslepende single en met Slog gaat het qua niveau voorwaar nog de hoogte in.
Tussen al deze fascinerende en geinige klanken zouden we even uit het oog verliezen dat er nogal wat dubbele bodems beladen met maatschappijkritiek op de plaat aanwezig zijn. Maar genoeg met de ernst. Het is voluit genieten op Monosodium Glutamate volgens het beproefde recept.
Beat, destabiliserende hooks, wat rare ritmeveranderingen en vooral veel fun. De duisternis valt in bij Babyman waarmee we langzamerhand aan het einde van het album beland zijn. Gekreun, hoekige gitaaraanslagen en een meeslepende baspartij.
Op afsluiter Kankor gaat na een portie vogelzang de gas er nog even op maar het nummer eindigt even rustig als het begon met een soort kinderdeuntje.
