We moeten daar niet flauw over doen: John Grant kent de truken van de foor en heeft er geen enkele moeite mee om die schaamteloos te gebruiken. En weet je wat? Bij ons werken ze iedere keer. We zitten tien seconden ver in de titeltrack van het album Boy From Michigan en wij zijn alweer helemaal verkocht. Een geluid dat je hoofd omzwachtelt, synths die rechtstreeks inwerken op je frontale cortex en een stem… mannekes wat een stem heeft de man.
Ja, het is weer een beetje van hetzelfde. Grant maakt nog steeds weidse, dreigende electro met een donkere grondlaag. Hij vertelt nog steeds verhaaltjes, de meeste met een dramatische ondertoon en een autobiografische inslag. Grant is een meester in het in het daglicht stellen van de schaduwkant van de grote Amerikaanse droom. Ook zijn jeugdige worsteling met zijn ontluikende homoseksualiteit is een terugkerend thema. Maar de man doet dat zo goed! (het fanboy alarm mag stilaan beginnen afgaan)
Kijk, het zit zo: toen we de eerste keer, geheel toevallig, in contact kwamen met het album Pale Green Ghosts (2013) sloeg de bliksem in. Geen idee hoeveel keer we dat album nadien nog beluisterd hebben, maar onze inwendige muziektherapeut zegt dat we misschien een beetje overdreven hebben dat jaar. De John Grant zenuwbaan werd stevig in onze hersenen geëtst en sindsdien zijn we geprimed om overdreven positief te reageren op alles wat de man maakt. Dus vergeef het ons, we kunnen er niets aan doen.
Neen, Boy From Michigan is geen Green Pale Ghosts, daarvoor hebben we net iets te vaak een déja entendu, maar het blijft wel pure John Grant. En als je daar van houdt, dan zal ook dit album niet teleurstellen. Een kleine waarschuwing voor het zevende nummer Rethorical Figure waarin Grant even het rechte pad verlaat voor een hectisch intermezzo. Vreest niet, het zo weer voorbij…
Boy From Michigan werd geproducet door Grants goede vriend Cate Le Bon en verscheen op 25 juni bij Bella Union. En rep je nu maar als de gesmeerde bliksem naar de dichtsbijzijnde Spotify winkel!
