Het moet zowat eind jaren negentig geweest zijn, toen we Joe Gittleman The Bass Fiddleman tegen het grote maar vriendelijke lijf liepen. Het was onze eerste en enige ontmoeting. Wat er gezegd werd? “Hey man, my name’s Joe and I’m looking for someone who can do the band’s laundry. I’ll give you two backstage passes.” Hihi, bedank maar bedankt en we giechelden opgewonden zaal De Biebob binnen voor wat nog steeds één van de beste concerten van ons leven blijkt te zijn.
Samen met mijn beste vriend waren we nog maar net Mighty Mighty Bosstones fans maar na hun passage in Vosselaar werd al zeer snel duidelijk dat deze skacore band mijn band zou worden. Voor altijd. We waren abnormaal zot van deze bende en overwogen naar Boston te vliegen om één van hun jaarlijkse en legendarische Hometown Throwdown feestjes bij te wonen. We hadden gemaild met Ben Carr, de dansmascotte van de band, die het wel een tof idee vond. Zelfs tatoeages werden overwogen. Totdat de frontman, onze Dickie, iets teveel sympathie kreeg voor die oranje Amerikaanse kwal en de groep uiteen viel. Dat zal wel weer wat kort door de bocht zijn maar we bleven wel degelijk achter met een gebroken hart. Ook voor altijd, helaas.
Mr Gittleman komt uit de punkscene en zat ook in het FAN-TAS-TI-SCHE Gang Green, waar hij meespeelde op de albums You Got It en Older… Budweiser maar iedereen kent hem als spilfiguur binnen de MMB. Hij heeft dus voor en met heel wat straffe ska en punk artiesten gewerkt en gespeeld maar anno 2024 komt hij met zijn eerste echte soloplaat.
Uiteraard klinkt het ding als iets dat van The Mighty Mighty Bosstones had kunnen zijn. Wat helaas meteen opvalt is dat het totaalgeluid ontdaan is van alle stekels. De heerlijke agressie, energie en ska mayhem van weleer zijn nergens meer te bespeuren. Al schrijft Joe nog steeds prachtige songs waar de passie en liefde vanaf druipen. Nummers die niet meteen blijven plakken maar dat uiteindelijk wel doen, bijna allemaal.
Neem nu For The Love Of Gino Mader, een eerbetoon aan de overleden wielrenner. Kiekenboebels gegarandeerd! Er passeren heel wat tracks die op het gemoed werken, gevoelig maar zo mooi. Edoch, veel van de nummers op Hold Up zouden, vrezen we, nooit terechtgekomen zijn op het oudere werk van onze helden. Eerder op de latere, veel mindere albums. Al scoort dit werkje op alle vlakken honderd keer beter dan bijvoorbeeld When God Was Great, de laatste (ongelooflijke kutplaat) van The MMB.
De begeleidende mail laat ons weten dat dit voer is voor fans van The Clash, The Bouncing Souls en, jawel, The Might Mighty Bosstones. Wij dachten eerder aan het latere werk van Less Than Jake versus Jack Johnson. Hold up mist gewoon een ferm stel kloten waardoor we dit absoluut niet moeten zien als een punkplaat maar als een mooie popparel.
De Bosstones gaan voor altijd gemist worden, alsook de unieke strot van Dickie Barrett, die klonk als een vuurspuwende draak met een joekel van een kater. Hier zijn we niet echt fan van Joe’s zang maar hij verdient nog steeds ons en jullie respect en steun. Dus mochten hij en zijn band België bezoeken, dan gaan we met z’n allen kijken (“Of tis hier dikken ambras”, dixit Belgian Asociality).
Pff, kritisch en eerlijk schrijven over helden, niet simpel. We Love You Joe!
