In onze contreien zal je hard moeten zoeken om iemand te vinden die weet heeft van Jane Weaver, maar in Groot-Brittanië is de Liverpoolse muzikante bijna een cultfiguur geworden. Het begon allemaal in de jaren 90 toen ze de frontvrouw was van Kill Laura, een indierockband die ontdekt werd door Rob Gretton (de manager van New Order en eigenaar van de danstempel The Haçienda) en muzikaal wat op een Britse versie van Garbage leek. Echt veel succes had die band niet, en de split liet dan ook niet lang op zich wachten. Jane begon een solocarrière en naast eigen studio-albums liep ze bij de media en het publiek in de kijker door mee te werken met bands als Doves en Elbow. Haar solowerk was een eigenzinnige mengeling van indiepop en 60’s poppsychedelica. Makkelijk te verteren, maar met de jaren werden haar releases heel wat complexer. Zo was Modern Kosmology uit 2017 een samenwerking met Can-zanger Malcolm Mooney. Van pop of toegankelijkheid was al lang geen sprake meer.
Met haar nieuwste Loops In The Secret Society gaat Weaver nog een stap verder. Na een serie shows waarmee ze haar laatste albums The Silver Globe en Modern Kosmology aan haar fans voorstelde kreeg ze plotseling het idee om haar songs zonder band uit te voeren. Het enige wat Jane Weaver gebruikte waren drones, tape-loops en haar stem. Net zoals op de stijlbreuk die The Fallen By Watchbird uit 2010 was, werpt Weaver zich ook hier op een mix van psychedelische folk, elektronische exotica en Oost-Europese filmsoundtracks. En dan nog meer experimenteel dan ooit.
Hierdoor worden de nummers zo goed als volledig uitgekleed, soms zijn het simpelweg vocale melodieën. Bedoeling is om een kosmisch geluid te scheppen, of om het met voorbeelden te gaan vergelijken: Jane Weaver meet zich op deze plaat met de krautrockgrootheden Can en Neu!, aangevuld met hedendaagse minimal techno-invloeden.
Ook al galoppeert de Britse zich op Loops In The Secret Society niet in experiment, is dit geen gemakkelijke plaat. Het is zo’n album die je dient te beluisteren als een trip zonder pauze, kortom ééntje waar de doorsnee muziekfan niet alle dagen voor in de mood is. Wat niet betekent dat de doorsnee muziekfan hier geen boodschap aan heeft, integendeel zouden we zeggen!
