Met Borderline levert Jacob D. Edward een debuut af dat aanvoelt als een directe blik in zijn ziel. De Volendamse singer-songwriter balanceert tussen rauwe emotie en verfijnde muzikaliteit, waarbij de sobere arrangementen zijn teksten en stem volledig tot hun recht laten komen. Dit is geen album voor casual luisteren; het is een intense, intieme ervaring waarin elke noot en elk woord lijken te trillen van betekenis.
De openingstrack Sophie Take Me Dancing zet de toon: een breekbare combinatie van zachte gitaarakkoorden en een stem die zowel krachtig als kwetsbaar klinkt. Het contrast tussen de soms nietsontziende eerlijkheid van de teksten en de mooie, soms bijna zoete melodieën is wat Borderline zo aangrijpend maakt. Jacob D. Edward weet hoe hij zijn publiek kan raken zonder te vervallen in melodrama, mede dankzij de sobere productie van Frank Bond, die eerder met hem samenwerkte op de ep Threshold.
Hoogtepunten zoals Self Portrait en Restatement of Romance laten een zanger horen die zijn emoties durft te delen zonder filter. De sporadische toevoegingen van mondharmonica of stemeffecten versterken het rauwe, introspectieve karakter van het album. Bij elke luisterbeurt voel je je bijna een voyeur, alsof je ongevraagd toegang krijgt tot de meest intieme gedachten van de artiest.
Hoewel de teksten stevig zijn en thema’s als trauma, eenzaamheid en verlies niet worden geschuwd, biedt Borderline ook ruimte voor catharsis. Het album ademt een kwetsbare schoonheid uit, alsof het schrijven en opnemen ervan voor Jacob D. Edward een vorm van heling was. Toch voelt het geheel niet zwaarmoedig, maar eerder als een ode aan het proces van overleven en groei.
Met Borderline heeft Jacob D. Edward zich direct gepositioneerd als een unieke stem binnen de Nederlandse folkscene. De vergelijking met Jason Molina en Damien Jurado is niet misplaatst, maar Edward behoudt een eigen geluid dat zowel tijdloos als actueel is. Een sterk debuut dat smaakt naar meer.
Facebook – Instagram – Spotify
