Island Apes is een ietwat bevreemdend bandje. Bassist David Ryley bijvoorbeeld speelde eerder in Fudge Tunnel en Conan, wat ietwat stevige indierock zou doen verwachten bij de nieuwe band waar hij deel van uit maakt. Dat klopt echter niet, want de acht nummers die we te horen krijgen zijn eerder aan de dromerige kant.
Drummer Antony Hodgkinson (Antronhy) zat eerder bij de alternatieve Britse band Bivouac en speelde onder meer ook met Julian Cope. Gitarist Dean Selby is ook nog eens producer en leidde live het geluid van zijn maten bij Fudge Tunnel in goede banen. En dan is er nog zanger MKJ (eerder Force Fed) die met zijn zang, eerder gesproken vertellingen meestal, de band ietwat de sfeer van Twin Peaks mee geeft. Niet aanhoudend hoor (mocht wel wat ons betreft). Island Apes houdt het namelijk liever een beetje divers, wat het album niet zo gemakkelijk te omschrijven maakt (ook een voordeel).
De band werd opgericht in 2018 in de Midlands van het Verenigd Koninkrijk en zoekt sindsdien zijn weg, een weg die ver weg ligt van de sludge en noiserock van de vorige bands der leden. De nummers hebben steevast een psychedelische insteek, waardoor de heftiger uithalen die hier en daar opduiken, de weirdness verhogen, die al hoog ligt vanwege de niet zo voor de hand liggende vocale capriolen van MKJ.
De twee instrumentale stukken, Oceans Of Dub en Sailhailer, zorgen voor nog meer afwisseling en vormen meteen het meest trippy deel van de plaat.
Het album weet ons niet over de hele lijn te boeien vanwege een paar stukjes die we toch net iets te melig vinden. We moeten tegelijk wel opmerken dat het kwartet veel potentieel heeft om potten te breken, zeker als ze op een volgende plaat ietwat coherenter gaan klinken. Nu lijkt het soms of ze allerlei dingen willen uitproberen, waardoor de plaat eerder een losse verzameling nummers is geworden dan een geheel. Al ligt dat in de huidige tijden misschien wel in de lijn der verwachtingen. Liedjes en geen albums luisteren bedoelen we dan. Ach ja, we worden oud.
