Twee jaar geleden verscheen Air+, het debuut van Inwolves. Wat toen op een eenmalig project van Karen Willems (Yuko, Zita Swoon Group en Dirk Serries) met Jurgen De Blonde (De Portables en Kohn) en Ward Dupan (Low Vertical) leek, is op dit debuut op Consouling Sounds uitgegroeid tot één van de meest indrukwekkende platen die je dit jaar zal horen. Het is muziek die je naar alle mogelijke kanten van je ziel voert.
De eerste track I Va Va Vimedoom klinkt niet alleen ontzettend donker, maar voelt ook ontzettend griezelig aan. Te vergelijken met een wandeling door de catacomben: hij geeft je wel een prettig gevoel, maar de angst sluipt in je lijf. Het is een intro voor wat volgt. Minimal maakt gebruikt van elektronische klanken, postrock met een flinke lading Tangerine Dream. Het klinkt allemaal zweverig, muziek die je geest in een bepaalde sfeer brengt.
Schreven we daarnet zweverig? Wel, dan wordt dat in Vladimir huiveringwekkend. Dit is postrock zoals je nog maar zelden hebt gehoord: de krautrockachtige gitaren klinken bijna als geesten die je omarmen.
Strange Waltz is, tja hoe groot het cliché ook is, precies wat de titel zegt. Het is ook meteen een compositie waarin Karen Willems alle regels aan haar laars lapt. Experimenteel, maar wel met een ziel.
Het drumwerk waarmee Intown begint doet wat aan My Life In The Bush Of Ghosts denken, je weet wel de samenwerkingsplaat van Brian Eno en Talking Heads-opperhoofd David Byrne. Je zou kunnen zeggen dat Intown dansbaar is, maar het zijn wel de danspassen van een waanzinnige.
Dirty Monks klinkt als een bizarre dodenmars, een kerkorgel met de invloeden van Low van Bowie. Indrukwekkend.
De plaat wordt afgesloten met een tien minuten durend epos waarin zowat alle muziekstijlen door elkaar worden geworpen. Een briljant afscheid van een imponerende plaat.
