Volgens ons heeft het Implant-duo al zijn sounds en beats gespaard en hebben ze die de voorbije drie jaar laten rijpen en groeien, gevoed door hun talent. Plots was daar dan eind vorig jaar de nieuwe ep Phantom Pain, waarmee Len Lemeire en Jan D’Hooghe hun elfde album aankondigden. Met Cognitive Dissonance levert de cult electro-act een van hun krachtigste, maar ook meest persoonlijke albums af.
Inhoudelijk laat het album vrij intieme teksten horen, maar roept het vooral ook vragen op over keuzes die we blindelings maken, door ons -al dan niet opzettelijk- bij sociale, artistieke of andere politieke bubbels aan te sluiten. Coconnetjes, waarin we opgenomen worden en gevoed om maximaal te genieten van ons kunstmatig gecreëerde comfort. Waarin iedereen het gevoel heeft een speciale sneeuwvlok in het universum te zijn. Elke vorm van dissonantie binnen zo’n bubbel wordt als beledigend ervaren en gecensureerd door lawaai.
“Als kunstenaar moet je ernaar streven om allerlei ongemakken teweeg te brengen. Het is de essentie van creativiteit!”, zegt Len Lemeire. “Het is een vorm van cognitieve dissonantie voor Implant om zo’n melodieus electropopalbum met ballen uit te brengen! Het is een vorm van cognitieve dissonantie om zulke verschillende remixers op één schijf te verzamelen. Het is voor ons een vorm van cognitieve dissonantie om te hopen het verschil te maken met een album”, voegt hij er met een knipoog aan toe.
Met I Don’t Trust The Machine wordt de machine vrij rustig op gang getrokken, met precies getimede ritmes en een catchy synthlijn, die je in stijl meteen de dansvloer op jagen. Voor dit elfde album deden de heren ook beroep op Noemi Aurora, frontlady van Helalyn Flowers, die haar stem laat horen in drie tracks. De bonzende beats in de futurepoptrack Phantom Pain nemen in The Shipwreck een hardere, meer prominente plek in. Waardoor het nummer, met sci-fi-elementen, een knap industrieel karakter krijgt, zonder in brute hardheid te vervallen. Noemi’s stem in de backings geeft de nummers een ijle, mystieke kracht! Ook in het nummer dat het album afsluit The Last Record duikt haar stem op. De kille noisy intro bloeit open in epicurische melancholie, voorzien van bubbelende ritmes die baden in een weelde van synths. Implants detaillisme komt hier mooi tot uiting!
In de andere tracks is het Lens stem die – opmerkelijk vanuit een beheerste diepte en zwoeler dan voorheen – klinkt. Snerpende tonen openen in minimal wave-stijl Nutshell, waarin experimenteel wordt gegoocheld met loops, sounds en bleeps die ons al gauw een trance-gevoel geven. Even experimenteel klinkt het intermezzo Hell Hole, een noisy ruis van 30 seconden die je de diepte in trekt.
Gedreven door de duivel, gaat het ritme omhoog bij The Devil Made Me Do It. Het rechttoe rechtaan industrial dancenummer grijpt je vast om met verhoogde hartslag op de beats te drijven in een trip langs triggerende sounds, verwoestende beats en noisy ouroboros-loops.
Stampende beats en een synthlijn die blijft hangen in The Drums Have Been Talking maken het een nummer dat bij veel luisteraars – ook bij onze Duitse buren – goed ontvangen zal worden. Hoewel het minder zwaar klinkt, sluit Run To The Lights hier qua sfeer bij aan. Dreigend, met passende theatraliteit.
The King And The Rebel zit nog ingenieuzer in mekaar qua opbouw en laat dat typisch Belgisch geluid horen waar wij nog steeds blijven voor vallen. Opnieuw en opnieuw. Een track die voortgedreven wordt door een knap spinsel van synths en beats, waarbinnen de woorden van Len rauw sober, helemaal juist binnenkomen.
Filmisch zien we onszelf zitten in een kamer die langzaamaan gevuld wordt met oplopende ruis. Tot de kamer uitpuilt van onszelf en het geluid dat we nog amper een plaats kunnen geven… I Am Sitting In A Room loopt vol met repetitieve loops, onderbouwd door potige beats, in een erg donker technosfeertje.
Geen enkele vorm van sonische censuur in Censorship Through Noise. Part I is hierbij een inleiding van vocale samples (rond de wereldwijde pandemie) op de donkere electrohit (Part II) die volgt. Een dancetrack die de retro-elementen bevat, die hier – redelijk subliem toch – binnen een strak, hedendaags kader worden geplaatst. Noise die aanzwelt, synths die oplopen. “Shake you, break you, make you…” Met een heel gevarieerd geluid krijgen we een album waarbij de tracks aanstekelijk klinken, aaneengeregen met de uitgesproken, sterke rode Implant-draad. Dit album kan je niet negeren, noch ontkennen! Cognitive Dissonance is er eentje die elke electrofiel in huis wil.
Cognitive Dissonance is digitaal en in gelimiteerde editie in een deluxe dubbel-cd digipack verkrijgbaar bij het label Alfa Matrix. Bij de deluxe-editie ontvang je de When Prophecy Fails-cd als extraatje. Een extraatje dat je niet wil missen, want daarop vind je twee exclusieve tracks en een indrukwekkende eclectische selectie van remixen, waarbij je Cognitive Dissonance vanuit een ander spectrum ervaart. Het lijstje van artiesten waarmee samengewerkt werd, is niet min want Suicide Commando, Armageddon Dildos, The Breath Of Life, 808 Dot Pop, Signaal Aout 42, Aiboforcen, Helalyn Flowers, Neuroactief, Ad: Key, Q’pnz en Növö leverden hun bijdrage. Net als The Breath Of Life, die hiermee een wel heel eigen, knappe versie van The Last Record aflevert. Voor dat nummer nam Len de plaats in van Noemi voor de backing vocals en zorgde The Breath Of life ook voor een videoclip bij de track.
