Ja, het is zijn negentiende en ja, hij voelt zich even oud als dat cijfer. Maar kom, niet veel woorden aan verspillen, dat doet hij namelijk ook niet. Music, maestro!
Met Every Loser wou Iggy Pop naar eigen zeggen de luisteraar wegblazen. En, het dient gezegd, een briesje is dit niet. Het begint al met opener Frenzy: de geest van Ron Ashton waart er doorheen de snaren die hij gebruikte bij The Stooges. Rauw als vers lillend vlees. Er druipt bloed uit.
Strung Out Johnny is de single die je hoort te kennen. Ook te horen kennen: New Atlantis, dat Iggy inzet mits enig spoken word – kiezels bij gebrek aan tanden in zijn bek – en Modern Day Ripoff: Iggy meets The Red Hot Chili Peppers en dat is niet eens zo gek want pepers Chad Smith (drums) en Josh Klinghoffer (gitaar en veel meer) doen mee en amuseren zich zo te horen rot.
Laat dat nu net de bedoeling zijn: je rot amuseren. Maar nu niet dat het allemaal lol-‘n-roll is: Morning Show zeurt als een, ahum, ochtendshow. Beterschap valt te vinden in Neo Punk vol met dolgeworden gitaren, los uit de pols geschudde chaos. En dan gaat Iggy door tot aan het gaatje. Met All The Way Down, met Comments, met even gas terugnemen want de man is nu eenmaal 75. Dat is ouder dan wij!
Afsluiten doet hier The Regency, het bewijs dat Berlijn en Bowie nog in z’n bloedvaten zitten. En afsluiten doen wij hier, nu, met te zeggen dat Every Loser geen onmisbare plaat is. Maar ze missen is nog veel erger.
Facebook – Instagram – Twitter
