Zeven jaar geleden vond Ian Clement dat het tijd werd om zijn eigen verhalen te vertellen. Verhalen die hij niet kwijt kon bij Walace Vanborn, The Very Very Danger of één van zijn andere projecten. Het debuutalbum Drawing Daggers uit 2013 werd goed onthaald en we leerden Clement van een totaal andere kant kennen. Wie dacht dat het debuut al vrij donker klonk zal wel schrikken van de opvolger die nog duisterder klinkt.
Tijdens de opnames van het laatste Wallace Vanborn album in Californië werd Clement voor het eerst geconfronteerd met een psychose. Het verlies van enkele naasten, de breuk met zijn toenmalige vriendin en de verschroeiende hitte van de woestijn in Joshua Tree waren de triggers die hem naar een duister universum katapulteerden. Gedesoriënteerd en onvoorbereid volgde een zoektocht naar houvast gevolgd door een terugkeer naar een nieuwe realiteit. Dit verwerkingsproces heeft hij neergeschreven in deze tweede plaat. De productie van het album lag in handen van Réné Tinner, bekend om zijn werk met artiesten als CAN, Lou Reed en George Harrison. Samen gingen ze de demonen van Ian te lijf in de ICP Studios in Brussel en dat levert een sublieme plaat op.
Opener Some Would Say legt Ians eerste reis naar de waanzin bloot. Ook al is het onderwerp redelijk heftig toch is dit een ingetogen zwarte parel waarin je de gevoelens van Clement tot het bot voelt. Bij Sight Beyond Sight hangt meer dreiging en worden we meegesleurd in de duisternis, de intensiteit doet ons denken aan het werk van Mark Lanegan en Howe Gelb. In Hardly wordt de dreiging ingeruild voor tristesse zonder echter melodramatisch te worden. Gelukkig krijgen we in For A Rose terug wat licht te zien aan het einde van de tunnel.
Ook al begint Dance Like Love ingetogen funky, het nummer bloeit pas mooi open bij het refrein. Het refrein is misschien wel bombastisch, maar dat geeft het nummer een knappe wending. De single Sidewinder kenden we al. Clement heeft het lang voor de coronacrisis geschreven en opgenomen. Het nummer gaat over het leven in isolement en eenzaamheid, en werd geïnspireerd door Ians herstel na een periode van mentale gezondheidsproblemen. Bliss begint ingetogen maar na een tijdje barst het uit en duiken we terug de diepte in. Ook bij het volgende nummer Run That Mile blijven we nog even in de donkere gangen hangen.
Bij Second Wind voelen we de verandering komen. Ook al hangt er nogal wat drama in het refrein toch kunnen we de hoop voelen. Bij afsluiter Turtle & Crow komt de dreiging terug om de hoek kijken maar na drie minuten krijgen we terug adem en weten we dat Ian Clement zijn demonen heeft overleefd.
See Me In Synchonicity is een heel intens album waarin Clement zich volledig blootgeeft. Het is een oprechte mooie schijf geworden die onder je vel kruipt. Verwacht geen “shiny happy people” songs maar een verhaal van een man die de duivel in de ogen heeft gekeken en heeft geleerd van deze bijzondere ervaring.
