Al 23 jaar is Hooverphonic één van de toonaangevende bands van ons land. Het is een kwaliteitsproduct geworden. Iedere keer leveren Alex Callier en Raymond Geert degelijke muziek af. Hun debuut A New Stereophonic Sound Spectacular is nog steeds één van de beste platen ooit gemaakt in België. Op de opvolger Blue Wonder Power Milk was al te horen dat ze ook pure pop konden maken en met de single Eden ook sloop er in het Hooverphonic-geluid ook de liefde voor Bacharach en John Barry. Meer en meer kreeg Hooverphonic haar eigen geluid dat op The Magnificent Tree vast stond: sterke popsongs met de nodige orkestratie.
Die sound werd op de andere platen aangehouden, weliswaar met enkele uitstappen zoals The President Of The LSD Golf Club en hun vorige plaat In Wonderland, waar het duo uit de Hooverphonic-box stapte en iets nieuws deed. Met In Wonderland gingen ze zelfs het podium op met drie vocalisten en stijkers, een nieuwe aanpak die verfrissend werkte. Maar hoe ga je dan verder?
Met de aankondiging van de nieuwe zangeres Luka Cruysberghs kregen we al een voorproefje van de nieuwe plaat met de single Romantic. Een typische Hooverphonic-compositie: brede stijkers, Geerts die zijn gitaarlijntjes van The Shadows gepikt heeft en Luka die in dezelfde lijn zingt van Noémie en Geike. Het werd duidelijk dat Callier en Geerts op dezelfde lijn wilden verder gaan waar ze bij Reflection mee geëindigd waren. Terug naar de statige optredens (zoals we ze dit jaar op Crammerock) zonder uitschieters.
Ons vermoeden blijkt met Looking For Stars bevestigd te worden. Ook al wou Callier dit jaar drie albums uitbrengen: een Morricone-achtige soundtrack, een triphopplaat en een poppy funky collectie, maar Luka vond dit te oubollig en gaf de doorslag. Dus krijgen we met deze ene nieuwe plaat weer goed geproduceerde songs die allemaal perfect in het gekende Moriricone/triphop/poppy Hooverphonic-vakje passen.
We kunnen moeilijk zeggen dat het een slechte plaat is, maar gewoon een album dat weinig indruk achter laat. Het klinkt allemaal af, maar we krijgen geen verrassingen. Looking For Stars is niet het album dat de geschiedenisboeken ingaat als het beste wat Hooverphonic ooit gemaakt heeft, daarvoor staan er teveel songs op die kopieën zijn van hun vroegere werk.
Op de nieuwe single Uptight werd er wat met funk geflirt, maar het te steriel en dat komt geforceerd over, net zoals de poging om van het titelnummer iets dansbaar te maken, wat meer op een krampachtige beweging lijkt. De enige nummers waar er al eens van het bekende recept wordt afgeweken.
Luka doet dit prima, maar het is geen Geike of Noémie die toch wel iets meer power in hun stem hebben, maar ze is nog jong en kan nog groeien. Misschien moeten Callier en Geerts ontgroeien uit hun eigen bewandelde paden en terug eens een zijweg inslaan zodat we opnieuw een avontuurlijke Hooverphonic krijgen en niet een band die altijd op saai veilig speelt.
