Multi-instrumentalist Joe Acheson is sinds het ontstaan van Hidden Orchestra in 2010 druk in de weer met zijn imaginair orkest. Acheson is namelijk de onbetwiste eenzaat en bezieler van het ingebeelde collectief waarvoor hij alle muziek schrijft en meestal ook speelt. Live gebruikt hij een soms heel uitgebreide band om zijn muziek ten gehore te brengen. Op zijn albums, tot nu toe op het Tru Thougts-label, laat hij wel gasten toe maar meestal is dat redelijk beperkt.
Zijn nieuwste werk, To Dream Is To Forget, is een beetje een koerswijziging. Niet alleen verliet hij zijn vaste stek bij zijn label om er zelf eentje uit de grond te stampen (Lone Figures) en er meteen zijn nieuwe worp op uit te brengen, ook muzikaal zijn er wat koerswijzigingen.
Zijn meestal instrumentale muziek stond voorheen nogal eens bol van experiment en veldopnames allerlei. Daar is deze keer nog nauwelijks sprake van. Zijn creativiteit werd als het ware gecondenseerd tot het meest essentiële, en dat blijkt uit de nummers op dit album.
Licht dansbaar, lichtjes vrolijk, met de nadruk op de analoge synthesizers, lijkt hij een tussenweg te hebben gezocht tussen latere Tortoise en Four Tet. Nadeel is, wat ons betreft, dat het daardoor allemaal behoorlijk gladjes is gaan klinken. De weerhaakjes en verrassingen zijn verdwenen ten voordele van heel smooth aandoende deuntjes.
Zijn vertrouwde muzikanten, waaronder drummers Jamie Graham en Tim Lane en violiste Poppy Ackroyd, tekenen present. Nieuwkomers Jack McNeill (klarinet) en Rebecca Knight (cello) leveren bescheiden bijdrages, net als nog een resem andere gasten. Het merendeel van het behoorlijk uitgebreide instrumentarium wordt echter door Acheson zelf bepoteld. Onder meer piano, basgitaar, zither, dulcimer, cymbalen en bassoon worden in het geluid verweven.
Het is als een big band waarbij alleen de klanken geproduceerd door Acheson op de voorgrond treden en de resem gasten puur voor de geste aanwezig zijn. Echt horen doen we hun bijdrages verre van altijd. Het maakt dit album tot een beetje noch mossel noch vis. Het schijfje draait zijn rondjes, het doet maar. Onze gedachten dwalen af, stilaan verdwijnt de interesse en gaan we het Hidden Orchestra snel vergeten.
WEBSITE / BANDCAMP / INSTAGRAM / FACEBOOK
