Elke vorm van kunst maken, zij het via muziek, fotografie, toneel, schilderen… is een zoektocht, een onderzoek naar manieren om iets tastbaars, efemeer of ongrijpbaars vorm te geven of vast te leggen. Als je Lander Gyselinck heet dan heeft de manier waarop je die vertaling maakt hoogstwaarschijnlijk iets met percussie te maken.
Onder het pseudoniem Hi Hats in Trees brengt Gyselinck zijn eerste solo-ep Disleksikon uit. 7+1 nummers opgebouwd uit natuurlijke geluiden die op elektronische wijze werden verwerkt tot composities die variëren tussen hyperkinetisch (Sun Salutations), slepend (Sandaalhout, Luuk Shuffle), onderdompelend (Whale), onheilspellend (D-earthless), tegendraads (Kalimero John, Fannypack) en meditatief (Beaumen). Mensen met een uitzonderlijk gevoel voor ritme en expressieve ledematen zullen het album, of sommige nummers eruit, als dansbaar klasseren al rekenen wij onszelf niet tot die categorie.
Het is fascinerend en bewonderenswaardig hoe Gyselinck erin slaagt om doorheen heel de ep en ondanks het uitvoerig gebruik van elektronica, een gevoel van naturel te behouden. Hij citeert daarbij argeloos uit de ritmiek van hiphop, triphop, drum&bass en dubstep, reist – soms zelfs binnen één nummer – vlot de wereld rond en refereert hier en daar naar tribale rituelen.
Niet voor doetjes die het graag “gewoon” houden, maar met een klein beetje gevoel voor avontuur kom je sowieso een stuk verder in het leven.
