In 2008 richte Timothy Vanvaeck het instrumentale project Heliocentric op. Na drie ep’s, die vooral de focus legden op 90’s trip hop, vond hij eindelijk een stijl waarin hij zich kon handhaven en naar hartenlust uitleven. In 2013 verscheen het eerste album MCMLXXXVIII met een stevige mix van etnische invloeden, elektronische synths en glitchy drums. Om de elektronische tracks iets meer tot leven te brengen kreeg Vanvaeck versterking van Bert Janssens op gitaar en percussie en Tim Martens op drums en percussie.
Op deze ep valt op dat Heliocentric een transformatie onderging sinds hun vorige ep Lucid. De dansbare postrock- en krautinvloeden moesten plaats maken voor subtiele, instrumentale en kalmere grooves. Vanvaeck liet inspireren door nu-jazzacts zoals Portico Quartet en Hidden Orchestra zodat Heliocentric veel warmer klinkt dan voorheen.
Aangezien het laatste deel van het schrijfproces van deze ep plaatsvond in de zomer van 2020, hoor je de warme festival sfeer maar ook de melancholie naar gemiste optredens, feestjes en sociale bijeenkomsten. Zo krijgen we hier en daar Wereldse geluiden die de melancholie kleur geven en alles in balans komt.
Na de singles Ganges en Mesogeion wisten we al dat dit trio iets heel moois aan het maken was. Met deze ep krijgen we de bevestiging dat ze op die warme gloed verder gingen. Ze brachten een perfecte ep uit die de zon in huis binnenbrengt.
