Het is niet al goud dat blinkt. Of het is niet altijd zonder meer schitterend als Justin K. Broadrick er mee van doen heeft. Dat vinden wij toch als we Rat Wars nog eens zijn rondjes laten draaien.
Niets mis mee hoor, zeker als we zien dat onder meer G.C.Green, ook al van Godflesh, Leo Ashline (Street Sects) en Sara Taylor (Youth Code) een deuntje mee janken.
Het zijn niet de enigen, verre van. Het initiële trio, toe aan het zesde album, voelde waarschijnlijk nattigheid en roept een leger aan gasten op om er toch maar iets behoorlijks van te maken.
Met Broadrick aan boord, voor 1 nummer maar weliswaar (Sicko) hadden we degelijke industrial metal verwacht. Die komt er alleen slechts zelden uit. De geprogrammeerde drums van Ajay Bhattacharyya (producer Stint) klinken al net zo flets en repetitief als die van drummer Benjamin Miller.
Heel wat van de nummers zijn duidelijk op maat gemaakt van de Amerikaanse markt, voor de doorsnee liefhebber van het iets steviger werk maar waarvoor het allemaal niet te heftig mag worden.
Industrial metal voor pussies zouden we bijna stellen. Of slappe Depeche Mode. Die zang van Jake Duzsik klinkt meestal gewoon nergens naar. Wat een zeur. De band wil zo graag een poppy stemgeluid boven de beats zetten, die dan maar trager moeten omdat zijne zingende geiligheid anders niet mee kan, dat het na een paar nummers tenenkrullend slecht wordt.
Opener Demigods kan er nog mee door. Hateful, mede geschreven door de Spanjaard Sierra, is oersaai, net als Children Of Sorrow, waar Lamb Of God gitarist Willie Adler een potje mee komt rammen. Zelfs de sample in Sicko uit het nummer Like Rats van Godflesh, met Broadrick en Green die meespelen, kunnen de plaat niet redden.
Ashamed noemen ze zelf r&b pop. Het zegt genoeg. Wat een sof.
