We leven in tijden waarin alles ontzettend vlug moet gaan. Er is nauwelijks plaats voor een adempauze, laat staan dat tegenwoordig mensen nog de tijd nemen om te luisteren naar een plaat waaraan artiesten jarenlang hebben gewerkt. Het debuut van Head Full Of Flames vraagt tijd, maar eens je alles hebt geabsorbeerd, krijg je er zeer veel schoonheid voor terug en voelt het net aan alsof de elf songs vriendjes voor het leven zijn geworden.
Mochten de woorden Head Full Of Flames je bekend in de oren klinken, komt dit wellicht omdat je de Elliot Smith-song Roman Candle kent. Zo begon ook het avontuur van deze Belgen, als een eerbetoon aan hun muzikale held, maar gaandeweg zochten ze hun eigen weg om vervolgens op het prestigieuze (en ondertussen verdwenen) Munich-label een ep te kunnen uitbrengen. De band vergaarde de nodige kennis van de vaak harde muziekindustrie dankzij hun ervaring als artist in residence in de 4AD. Na drie jaar hard labeur is er eindelijk het debuut van Sim Van Thienen en Jan Evenepoel, dat inmiddels met Lotte De Troyer en Pieterjan Seaux (ja, van Hydrogen Sea) een kwartet werd.
De elf songs op War Times zijn over een langere periode geschreven, en nadien in de La Patrie-studio van Koen Gisen opgenomen. Ze hebben allen iets gemeen: ze zijn wonderschoon, hartbrekend en er zitten gigantisch veel details in verborgen die bij iedere luisterbeurt je gehoorkanaal weten te vinden (prachtig is bijv. de ontroerende trombone in We Might)
Een Americana-plaat dus die meerdere draaibeurten nodig heeft. Hoewel we niet weten of we die term eigenlijk zouden gebruiken of niet. Is het wel Americana? Is het geen nu-country of is het gewoon donkere pop? Door het gebruik van instrumenten als een lapsteel, een ukelele, een banjo of een charango (een snaarinstrument uit Zuid-Amerika, en neen, zonder Wikipedia wisten wij dat ook niet) denk je natuurlijk eerder aan een Mexicaanse woestijn dan aan een drukke Leuvense studentenbuurt, maar thema’s als liefde of vriendschap zijn universeel.
De songs zijn vrij rustige, kalme liedjes die zich een weg in je brein banen en daar blijven. Voor verschillende reden: zo denk je bij het atypische, bijna funky Poolhouseaan één of andere cocktail op een exotische plaats (hoe kan het ook anders met zo’n titel) of doen de melancholische gitaren uit 100 Forms Of Light je aan de begindagen van The Church denken.
War Times is een prachtplaat, liedjes vol weemoed en perfect geschikt voor mensen die al eens door het raam durven te staren en zich vragen stellen over alles wat er zich rondom hun afspeelt. Een plaatje voor de treurwilgen van deze maatschappij? Beschouw War Times eerder als een trouwe vriend en houvast.
