Een band met ex-leden van Aborted, Death Before Disco, Customs, Nemea, Dedicted en Horses On Fire lezen we in de bio van Hæster. Die bandnaam alleen al bezorgt ons toetsenbord (en onze hersenen) een hartaanval. Edoch, we zijn niet zo snel uit het lood te slaan en doen toch een poging om naar All Anchors No Sails te luisteren.
Het debuut van dit kwintet, opererend vanuit Gent, mag dan wel op Dunk! Worden uitgebracht, van postrock is hier absoluut geen sprake. Postmetal is wat de band wil brengen en puur muzikaal begrijpen we best waar ze naartoe wilt. De stem van Maarten Levecque werkt echter al snel op de zenuwen. En als we in So That We Could Live de stem van Stefanie Mannaerts (Brutus, Rumours) moeten incasseren, hebben we het helemaal gehad. Geen idee waar onze wrevel tegen haar stem vandaan komt (neen, we hebben niets tegen haar of haar band, we vinden de muziek gewoon niks), maar we kunnen ze echt niet verdragen.
Verderop mag Brent Vanneste (Steak Number Eight) het nummer Graves mee om zeep helpen brengen. De ervaring van de groepsleden helpt de band niet echt vooruit. We horen teveel de invloeden van bands als Cult Of Luna en Isis, beiden ook al geen hoogvliegers wat ons betreft.
Beste nummer van de plaat, vooral omdat het snel en overstuurd klinkt, vinden we I’ve Seen This Blood. Dit niveau mocht Hæster wat ons betreft de hele plaat hebben aangehouden. Dan nemen we die paar proginvloeden er wel bij. Ghost In Machines kan er ook nog mee door. Niet de ietwat flauwe intro, maar hier is de oerschreeuw en het gegil van Levecque wel op zijn plaats.
Het titelnummer bouwt, als afsluiter van de plaat, te veel verder op de grote voorbeelden. Kalme stukken en dan tieren als een gek. Tja, we hebben het allemaal al zo vaak gehoord. Next!
