Veelzeggender en treffender kan een albumtitel echt niet worden. Apocalyptic Doom is exact wat je kan verwachten van het tweede album van het Finse God Disease. Ze laten er ook geen gras over groeien. Er is geen intro, geen symfonische inleiding, geen donkere sample. Niks. God Disease komt meteen opzetten met de logge riffs, de moordende drums en de diepe deathmetalvocalen. Dat is wel even schrikken als de stereo nog op een behoorlijk hoog volume staat maar het maakt wel meteen duidelijk dat dit gitzwarte doommetal is die kan zorgen voor scheuren in de muur en in uw ziel.
Ergens doet de muziek op Apocalyptic Doom denken aan de verpletterende klanken van een band als Yob, maar dan een tikkeltje melodieuzer. De band zelf beschrijft het als gothic doom met deathmetal invloeden maar dan denkt de gemiddelde fan al meteen aan een My Dying Bride en zo melodieus wordt het nu ook weer niet.
Hard en meedogenloos is het dan weer wel. Vanaf de eerste seconden van opener Ashes grijpt God Disease de luisteraar bij de keel, om hem dan tergend traag mee te sleuren door de diepste krochten van de menselijke psyche. Pas zowat halverwege Remembrance krijgen we een tempowijziging en die is niet mals. Heel dat nummer is een aanslag op je geestelijke gezondheid. Heerlijk!
Als je de eerste drie nummers van deze plaat hebt overleefd, krijg je het zwartgeblakerde Leper by the Grace of God op je bord. Deze track druipt van de ouderwetse black- en deathmetal invloeden, alsook van de treurnis en wanhoop.
Vrolijk is het allemaal niet, wel intens en laat het nou net die intensiteit zijn die de die-hard doomfans zo graag over zich laten rollen. Daarvoor is deze plaat uitermate geschikt. Een beetje funeral doom, een beetje postmetal, een beetje melodie maar vooral een allesvernietigende bom van een plaat, dat is Apocalyptic Doom, maar dat had je waarschijnlijk al door bij het lezen van de titel…
