Gmurw (Geert Mertens) is een man die van aanpakken weet. Hij leeft zich uit in de meest diverse genres. Dit album gaat richting synth pop, disco en new wave. Twaalf songs en een cover gebundeld onder de naam Discokikker. Er volgt nog een blues album eind dit jaar, en de man kijkt ook al richting EBM en donkere new wave, metal, garagerock en techno.
Geïnspireerd door zowat alles waar hij in de jaren tachtig en negentig naar luisterde (in willekeurige volgorde Human League, Wham!, Europe, Rammstein, Michael Jackson, Tina Turner, Prince, Donna Summer en dat is misschien het meest duidelijk met het zes en een halve minuut durende Laat je nooit meer gaan) en de films van Police Academy.
Discokikker doet inderdaad denken aan enkele van de eerder genoemde artiesten, maar we horen ook invloeden van De Kreuners en The Bloodhound Gang.
Staat van dans is jammer genoeg soms wat moeilijk te verstaan. Discofien bevat geautotunede vocals en heeft een ondeugende tekst. Lange blonde haar doet wat denken aan Billy Jean van Michael Jackson. Discomoefjes is onze persoonlijke favoriet. Catchy en dansbaar. Vrouw als sushi is meer dan ondeugend. Laat je nooit meer gaan is er een voor de discokikkers. Destijds bestond de muzikale wereld uit twee kampen: de discokikkers versus de rockers of waren het de new wavers? Gmurw speelt met deze spanning.
Het album sluit af met een dansbare cover van Raymond: Meisjes.
Het wordt uitkijken naar het beloofde blues album. Benieuwd wat Gmurw dan uit zijn muzikale hoed zal toveren. Voor een videoclip kan je terecht in de onderstaande link.
