Geen idee wat er daar in het water zit in Australië, maar er moet toch iets aan de hand zijn ginder achter. Niet alleen worden we overstelpt door een bende heerlijk klinkende punkbands van allerlei slag, die het in de meeste gevallen ook op een podium weten waar te maken, ook in het heavy segment doen ze daar een extra inspanning, of zo lijkt het toch.
Na het verwoestende Distant Skies and the Ocean Flies van Amammoth, een trio uit Sydney, geeft het uit Melbourne afkomstige kwartet Ghostsmoker al net zo’n lel tegen. Met doom overladen sludge, een stem die wat mee heeft van Steve Austin (Today Is The Day) en een drummer die zijn vellen in gort wil slaan, of het scheelt niet veel.
Straf hoor, want behalve een ep (Grief) drie jaar geleden is dit het eerste levensteken op een fysieke muziekdrager van deze heren en het is er meteen boenk op, toch voor liefhebbers van loodzware riffs gedrenkt in een gitzwarte kijk op alles wat beweegt.
Doom met hier en daar stukjes soundscapes en ambient doorheen gemengd, puur omdat Ghostsmoker het als fervente liefhebbers van SF en horrorfilms er niet aan konden weerstaan. Dat is ook te merken aan hun video voor single Incarnate. Het werd een eerbetoon aan de film Skinamarink, een experimentele Canadese horrorfilm uit 2022 geregisseerd door Kyle Edward Ball.
Het is eerder een film over een gevoel, een sfeer in beeld gezet dan een pure genrefilm en dat is ook wat Ghostsmoker willen bereiken met hun muziek.
Ze worden wel eens vergeleken met bands als Conan en Thou, maar als we eerlijk zijn, vinden we deze band veel beter, vetter, logger en tot de verbeelding sprekend dan de bands waarmee ze al eens op een rijtje worden gezet.
Een heerlijk log debuut. Punt.
