Nu is de blues eigenlijk heel simpel. Gaat – even de keel schrapen – zo ongeveer als volgt:
“Ik stond deze morgen op, en mijn wijf/vent was weg
Ik stond deze morgen op, en mijn wijf/vent was weg
(paar akkoorden, bruggetje)
Ben blij dat hij/zij weg is, maar die teef/klootzak nam mijn hond nog mee ook.”
Nu is het evenwel niet zo simpel, getuige het nogal begeesterende spel van GA-20.
Uit Boston, Massachusetts, waar historisch gezien niet aan katoenplukken werd gedaan en daarom zijn die van GA-20 (genoemd naar een gitaarversterker uit de jaren ‘stillekes’) hun eigen slaven; ze plukken snaren en zijn slaven van de blues. Ze bestaan sinds 2018 en het is hun derde en wat kan men anders doen dan hier, eerbiedig, naar luisteren?
Want ze hebben een boodschap, gebracht door Pat Faherty, zang en gitaar, en bovenal de leadgitaar van Matthew Stubbs die dat ook speelt bij Charlie Musselwhite en die laatste is namelijk Een Legende.
GA-20 volgen de walkin’ blues der voorvaderen in Dry Run, laten oerklanken weerklinken in Easy On The Eyes, laten zich dan verleiden tot de titelsong, instrumentaal, waarin plafondventilatoren zoemen en sanseveria’s groeien en Tarantino zou hier iets mee moeten doen maar als we belden lag hij nog in zijn bed.
In Just Because laten ze Mexicaanse lampionnen branden wat tevergeefs is want Zij komt niet meer terug. De blues, weet je wel?
Maar die lampionnen komen nog van pas in By My Lonesome, een tuinfeest vol van dansen en muziek; jungledrums meppen Double Gettin’ ongenadig op gang en, om af te sluiten zonder veel woorden is er Gone For Good; een lament.
Wie de blues dood waande mag heden herrijzen want men begraaft veel tegenwoordig. Maar, voor al uw feesten en partijen: GA-20.
