Blijven doen waar je goed in bent zonder te vergeten evolueren, dat lijkt wel de leuze te zijn die Freaky Age op zijn vierde album gebruikt. Want neen, op Inner Stranger worden geen nieuwe muzikale oorden opgezocht of uitgevonden, maar wat een keigoede plaat is dit!
Meer zelfs, hun nieuwe langspeler mag je gerust plaatsten naast plaatjes die de NME de hoogte inschrijft. Freaky Age is van internationaal niveau, en ze lijken meesters in het vinden van de balans tussen Britpop (Oasis dwaalt altijd ergens rond) en de vuile Amerikaanse garagerock van pakweg Black Rebel Motorcycle Club. Pakweg schrijven we, want Freaky Age is Freaky Age en dat wordt op deze 12 songs met verve bewezen.
All For Nothing is meteen een gedroomde start, sluit The Beatles in een garage op en ze zouden zo wel eens kunnen klinken. Meezingbare indiepop, maar het mag ook een tikkeltje harder zoals in Like A Machine waarbij de fuzzgitaren heerlijk rond je oren een rondje draaien. Of gewoon grappig zoals Drink About It (zo’n titel verdient een nobelprijs), Oosterse psychedelica in Someone Else of ontroerende melancholie in Everything Is Better Now.
En ja hoor ze lijken wel iets te hebben met geniale titels. Wellicht zit Noel Gallagher zichzelf op te vreten dat hij niet op het idee is gekomen om een titel als My Own God uit zijn mouw te schudden.
Inner Stranger doet wat rock hoort te doen, meer moet je niet weten om hem aan te schaffen!
