Voor de onwetende lezertjes even een kleine introductie over de heer Hans F. Ford, een songschrijvende musicerende Noorderbuur, geboren in Belgrado als Hans Von Seydlitz, die voor het eerst z’n kop opstak in 1981 met punkband Waste.
Later ging het meer richting new wave met Scream Therapy, eclectische branie met Betty Ford Clinic en psychedelische sixtiespop met Ford’s Imaginary Inferno. Na een periode van enige radiostilte nam hij begin dit jaar terug z’n makker Patrick Delabie (Scoundrels, Studio 195,..) bij de arm, omdat er wat broeide in ’s mans koker en hart. En hop het volgende Ford project was geboren.
Op een paar uur en zonder veel gedoe, vertrouwde Hans z’n nieuwe hersenspinsels toe aan Patricks opnamestudio, die hem ook bijstond op drums. Het resulteerde in een 7inch met vijf ultrakorte, in heerlijk vuile fuzz gedoopte en op punkleest geschoeide liederen. Maar met de onmiskenbare Ford touch; catchy as hell en met licht sarcastische/ humoristische taalspitsvondigheden in de lyrische uitspattingen.
Zeer binnenkort komt er dan al een tweede 7inch aan, waarop het tempo iets naar omlaag gaat en het Birds gehalte iets naar omhoog. Dat 60’s virus krijg je er na zes Ford’s Imaginary Inferno albums dus zelfs met een flinke boostershot Replacements niet meer uit. Ook de levensfilosofie lijkt terug meer opgeschoven richting punk. Het praten met de bomen heeft plaats gemaakt voor het stenigen van drones en het executeren van fuzz ontkenners dus. We kunnen er enkel maar blij om zijn.
