Fontaines D.C. heeft een nieuwe plaat uit, maar dat wist je natuurlijk al. Het goede nieuws is dat Romance een zeer goed album is geworden dat nauwelijks verveelt en hoogstwaarschijnlijk in diverse eindejaarslijstjes zal triomferen. Het slechte nieuws is dat Fontaines D.C. meer klinkt als Smashing Pumpkins en Muse dan Fontaines D.C. Met de invloed van Billy Corgan kunnen we beslist leven, maar als je Muse zegt, dan heb je het ook over overtollige ballast en dat is waar het schoentje op deze vierde plaat wringt.
Waar de plotse hype rond de band vandaan komt mag de bekende Joost weten, want de Ieren (tegenwoordig Londenaren) waren al subliem sinds hun debuut Dogrel (en minder gelikt). Het siert de band van Grian Chatten dat ze geen tien dezelfde postpunkplaten willen maken, maar door de nieuwe aanpak gaat wel een deel van de rauwheid verloren. In de plaats krijg je (soms net iets te) perfecte songs die ideaal passen in een zaal als Vorst Nationaal, maar in een huiskamer toch minder kracht hebben. Het is maar hoe je het bekijkt. Nu goed, wie durft te beweren dat Romance de plaat van het jaar geworden is, geven we met plezier een gratis ticket naar de underground. Hoewel deze (korte) plaat een paar fantastische songs bevat die alles in zich hebben om het tot indie-klassiekers te maken, staan er evengoed een paar missers op.
Nu al kandidaat voor de lelijkste hoes van het jaar, maar dit terzijde. Blur vond het met The Magic Whip ook opportuun om een ijshoorntje te gebruiken op de cover. De term industrial gebruiken we maar beter niet als we het over een indiepopplaat als deze hebben, toch klinkt de titeltrack vrij donker en hoor je in de titeltrack echo’s van Siouxsie & The Banshees, één van de weinige postpunk-overblijfselen op de vierde Fontaines D.C.-plaat. Niet dat het per se moet, Starbuster verraadt meteen de nieuwe gelaagdheid van de Ieren en wordt prima verpakt in een popsong eersteklas. Kun je ook wel zeggen van Here’s The Thing dat op het eerste gehoor niet meer voorstelt dan een niemendalletje, maar bij iedere luisterbeurt, willen of niet, meer en meer een oorwurm wordt.
Geen vuiltje aan de lucht? Toch wel, Desire flirt met symfonische rock die te dicht in de gevreesde buurt van Muse en The Killers komt. Een nummer dat je zo wil skippen, wegens net iets te degoutant. Ook bij In The Modern World blijft het nieuwe, pompeuze karakter van Fontaines D.C. de bovenhand nemen. Opnieuw zeemzoet, maar gelukkig wel een wondermooie ballad, ook al lachen de broertjes Gallagher zich waarschijnlijk een kriek met dit soort rock-‘n-roll. Ook Bug komt in de buurt van een klaaglied, maar dan wel in Arctic Monkeys-vorm en daar zal de productie van James Ford wel voor iets tussen zitten.
Dat Fontaines D.C. er schoon genoeg van heeft om alsmaar vergeleken te worden met Joy Division wordt overduidelijk op het ingetogen Motorcycle Boy dat evengoed een verloren bonustrack van Adore van de Smashing Pumpkins kon zijn.
Romance is vooral een plaat die smeekt om de repeattoets. Een mooi voorbeeld daarvan is het zeemzoete, bijna slaapwekkende Sundowner dat pas zijn pracht toont na een paar speelbeurten. Alweer moeten we het woord afgelikt gebruiken en is de invloed van Tame Impala overduidelijk aanwezig, maar evengoed het vakmanschap van de songwriter die Chatten is.
Weinig songs voelen spontaan aan, zeker het te opgeschroefde Horseness Is The Whatness. We hebben geen flauw idee wat de titel inhoudt, en dat geldt eveneens voor de overbodige song. Als Fontaines D.C. al eens naar hun oud geluid teruggrijpt dan is het bij Death Kink waarin postpunk, rap (jawel!) en shoegaze elkaar geslaagd omarmen. Afsluiter Favourite heeft zijn naam niet gestolen en kaapt de prijs weg van ons favoriete nummer.
Velen hebben ondertussen uitgemaakt dat Romance het topje van de ijsberg van dit muzikaal jaar vormt. Dat mag. Wij houden het op: fijn plaatje met een paar verdomd sterke songs. Wel hoog tijd voor wat echte rock-‘n-roll nu, de eerste van The Scabs bijvoorbeeld…
Facebook – Instagram – Website
