En weet je wat nu zo raar is? Het zijn Amerikanen. Al is hun frontman, Dave King, een echte Ier die thuis turf opstookt en gitzwart bier drinkt. Hetzelfde bij The Pogues, grote voorbeelden. Daar zat één Ier bij (de helaas ons ontvallen Philip Chevron) en de rest was zéér Engels met op kop Shane MacGowan die dus niet geboren werd in een vat gitzwart bier maar wel in Tunbridge Wells, waar men tuintjes kweekt en de dingen daarin, en waar af en toe een tv-politie-inspecteur langskomt als je iets mispeuterde. Of houdt van BBC-thrillers.
Doch, wij dwalen af. Sorry, het is een hobby. Flogging Molly dus.
Na vijf jaar is er dit en hoe denk je dat Anthem klinkt? Juist, zoals de vorige plaat en al die daarvoor. Keltische boerinnetjes laten de rokjes zwaaien zoals in opener These Times Have Got Me Drinking, wat al eens kan gebeuren zeker in tijden van nu.
Ja, ze zijn een beetje Dropkick Murphys – even Keltisch ongeregeld – maar eerstgenoemden zijn nog net dat onbeschrijfbaar beetje harder. Maar kijk: het is feest in Life Begins And Ends (But Never Fails), wat lang is om te schrijven en het is het oprakelen der geschiedenis voor de zoveelste keer. Want ja, de Ieren hadden geen patatten meer, zo’n 150 jaar geleden, en dus gingen ze naar ‘The Land of the Free’.
No Last Goodbeys is een mislukte voetbalsong, maar in The Croppy Boy ’98 wordt turf in vuur gestoken en in de rest worden de Feesten Van Angst en Pijn gevierd met een goedgezinde fiddle en het is goed er bij te zijn, zomaar, want misschien spelen ze nog wel eens een nieuw lied, vol van gitzwart bier. Zoals Lead The Way, zuipen tot je neervalt, Wat wij jullie aanraden, want er is toch niks op tv. Nooit
Maar er is wel Flogging Molly, een groepje dat doodskisten over oceanen voert, verscheept tot ze jeuk van de lijkengeur krijgen en er komen beestjes op af dus is het goed om af en toe eens te krabben. Wat zij ook doen. Wij ook.
Conclusie: geweldige plaat. Maar Flogging Molly moet je live zien. Ons niet.
