In 2013 bracht het Brusselse duo Float Fall een single uit, Someday. Rozanne Descheemaeker en Ruben Lefever schoten als een raket de muzikale hemel in met een deal met Sony en opnames in L.A. tot gevolg. De raket leek vooral een SpaceX-raket want het bleef acht lange jaren stil en de demo’s leidden niet tot een album. Anno 2021 werd opnieuw een signaal van ons duo opgepikt in de atmosfeer en eind september landde de debuutplaat, voor de overzichtelijkheid Float Fall geheten, in een uitverkochte AB.
De landing was wel anderhalf jaar eerder gepland maar we weten wat er in maart 2020 fout liep… Anyway, Float Fall is er uiteindelijk in geslaagd om tien nummers op een album geperst te krijgen en die plaat opent alvast erg sterk met Mend. Sfeervolle gitaren en synths dansen in van patroon veranderende ritmes. “Feels like you’re holding out on me”. Rozannes hoge tonen komen pas rond de derde minuut aan bod maar luiden meteen een fraaie finale in. Little Words combineert van meet af aan beide stemmen en die samenzang werkt tegelijk irriterend als intrigerend. Het is wondermooi en vooral voer voor wie graag naar songs over de liefde met de grote ‘L’ luistert. Het wordt natuurlijk snel klef en dan hoor je plots Coldplay wat niet de bedoeling kan zijn. Different Strokes is een beetje in hetzelfde bedje ziek. Let op, de muziek blijft in zekere mate bedwelmend en zit geweldig in elkaar. Maar we moeten zelfs even denken aan Oscar & The Wolf en het angstzweet breekt spontaan uit. Het klinkt zeemzoet en niet breekbaar en dan haken we snel af. Maar alles komt goed.
‘I belong to you dear’ uit Time onderstreept de melancholische liefdesgevoelens die de plaat kenmerken. Ruben en Rozanne willen aangeven dat liefde soms licht en soms donker is. Als we niet in een nieuwe covidgolf belanden kan deze thematiek wel eens aanslaan en hoop geven in dit nieuwe normaal, maar dat valt af te wachten. Los hiervan is Time wel een ‘geestige’ popsong die wat flirt met Lalalover en Absynthe Minded. Float Fall heeft een herkenbaar geluid doorheen de plaat maar gaat veel breder dan de luisteraar aanvankelijk vermoedt. Veel lagen komen los te liggen na meerdere luistersessies.
De tijdspanne van 8 jaar is niet alleen een cijfer want Werewolf – het tweede nummer dat ze ooit schreven – heeft de plaat gehaald. Zonder meer terecht want hier hoor je plots iets als Daan met Isolde en de snerpende gitaar past hier ook wonderwel. Heel mooi nummer. “Here is a King left in search of his crown” zingt Ruben in Hear You. Deze song kabbelt rustig voorbij wat niet kan gezegd worden van Forever. Een nummer dat muzikaal veel emoties lost, wat geheel in de lijn ligt van de thematiek van de teksten. Float Fall leek inderdaad even nergens heen te gaan en alles liep fout. Het hulpeloze gevoel dat hen overviel maakte plaats voor hoop dat het gevolg was van doorzetting en bij elkaar terecht kunnen. Het is een song over een levenslange droom. Ruben haalt vocaal sterk uit en dat mag hij gerust wat vaker inplannen.
Het sterkste deel van de plaat is het tweede deel en dat is altijd leuk. Lies is even mooi als Forever en drijft op ogenschijnlijk eenvoudige maar indringende electroritmes. Ruben verhoort onze gebeden in Hearts en smeekt Rozanne “don’t ever let me down” in een vol aangezette finale. “Before I leave we have some things to say. It’s not the destination, it ’s being on the way” opent slotnummer Castles van een debuutplaat die erg atmosferisch en sfeervol klinkt, maar niet de verhoopte hoop (dat is een hele hoop) biedt in liefdeloze covidtijden. Float Fall heeft wel het talent om je na een tijd mee te zuigen in het verhaal. We blijven uiteindelijk na dit sterke slot een beetje vertwijfeld achter, en “there is so much time to kill”.
