Factheory. Je hoeft geen muzikale bolleboos zijn om te achterhalen dat deze Brusselaars hun band vernoemd hebben naar het Factory-label uit Manchester. Meteen een gegeven dat ons doet huiveren, want als je het er te dik oplegt kan je er een aardig potje geld op verwedden dat er bloedarmoede in het spel zit.
Dat blijkt zeker het geval te zijn als we hun Stockholm-ep, die begin dit jaar verscheen, in de richting van onze oren plaatsen. Vier songs die naar eigen zeggen wat weghebben van Sophia en Noir Désir. Laten we het vooral op dat eigen zeggen houden, want het zijn stuk voor stuk ongeïnspireerde songs die echo’s van de jaren 80 bevatten, en dan nog wel vrij amateuristisch.
Slechte zang, hier en daar een 80’s-synthvleugje dat je al duizend keer hebt gehoord, vrij vervelend en op de koop toe ook nog eens tenenkrullende teksten (“She is already gone, please give me a gun. She’s already gone, the reason is not found”). Voor een groep die er prat op gaat dat poëzie een belangrijk onderdeel van de sound vormt, verzin je maar beter iets anders.
We zullen de laatste zijn om tegen te spreken dat deze kerels veel plezier hebben gehad met deze doemdeuntjes, maar voor ons hoeft dit niet echt.
