Het was de laatste jaren geen pretje om de gitarist genaamd Jan Van Den Bergh te zijn. The Spanks, zijn groepje, ging in tragische omstandigheden op de fles, vrienden stierven en een echtscheiding maakte het geheel in stijl af. Dan kan een mens onder een tram lopen of, voor de durvers, de eigen miserie op muziek zetten. Omdat hij lang geleden de eerste demo van Gorky producete, besloot Van Den Bergh zijn weltschmerz naar wereldleed te vertalen en het allemaal in het Nederlands neer te schrijven. Samen met Spanks-drummer Bart Teugels, Benny Leemans (gitaar) en Kris Willockx (bas) zette hij Everzwijn op poten en zie, hier is hun eerste langspeler met de mooie titel Ldvd En Andere Verhalen.
Na één keer luisteren bekroop ons het gevoel: er klopt iets niet. De teksten rammelen. Na twee keer: niks mis met die teksten. Want Ldvd En Andere Verhalen moet de eerlijkste plaat zijn die we in tijden hebben gehoord. Toegegeven: Van Den Bergh is geen leeuwerik in de morgen en tekstueel gezien hebben Meuris en Van der Linden niks te vrezen, maar op de zes snaren speelt hij hier in Vlaanderen alles en iedereen terug naar af.
Gitaren! Wat Gaan Wij Daaraan Doen drijft op een riff van The New York Dolls en er spookt een mondharmonica in. Blazers blazen Kaw-Liga doorheen Strandwandeling en er is tevens Laat Me Niet Los: een bluesy smeekbede of beter: een moordsong. En misschien is Everzwijn nog op z’n best in Witte Hond waarin gewoon een verhaal wordt verteld in de ijzige trant van Aroma di Amore.
Ldvd En Andere Verhalen verschijnt eind deze lente op vinyl. Maar wat hebben we geleerd vandaag? Wel, dat je om het even wat (plaat, voicemail, half pond gehakt) altijd twéé keer moet beluisteren. En, belangrijker: dat eerlijkheid loont.
