De uit New York afkomstige songschrijver en multi-instrumentalist Kevin Marksson maakte in het verleden deel uit van het synth-popduo Saint Marilyn. Nadat het duo in 2019 uit elkaar ging vond Marksson dat het tijd was om solo zijn ding te doen. Met Endearments gaat hij een donkere richting uit dan met zijn vorige band. Kevin liet zich beïnvloeden door Wild Nothing, Blonde Redhead en New Order en verwerkte zijn echtscheiding op de nieuwe songs.
In de vier nummers op deze ep heeft Marksson het over zijn gebroken hart en hoe dat hart ook terug heel gemaakt werd. Hij heeft er dan ook geen gitzwarte songs van gemaakt, in elk nummer zit er ook wel een lichtpuntje. Samen met producer Ariel Loh (Yoke Lore, Plastic Picnic, Drinker) blikte hij een evenwichtige ep in waarop dreampop hand in hand gaan met 80’s postpunk. Om niet enkel koele synthklanken in de nummers te verwerken kreeg Marksson de compagnie van Anjali Nair (Dog In A Man Suit) op gitaar en Wil Haywood Smith (Everything Everything, Overcoats…) op drums en percussie.
Openingsnummer Ocean doet ons onmiddellijk denken aan 80’s synthwave met een gedreven bas. Markssons stem heeft wel iets van Bernard Summer, alleen kan hij de toon wél houden. Met Empress gaat Endearments meer de richting uit van Electronic. Het nummer klinkt lichter dan het vorige en er werden rijkere en eigentijdse arrangementen aan toegevoegd.
Daarna keert Marksson terug naar de jaren 80 met de wel erg kitscherige synth-ballade Hymnal. Diezelfde kitsch komt ook terug in afsluiter Delicate waar we het etiket stroperige pop op willen kleven.
De jaren 80 zijn terug van nooit helemaal weg geweest te zijn en dat bewijst Endearments volledig met deze debuutep. We horen op deze ep een samenraapsel van wat dat decennium in de hitlijsten stond. Wij hebben geen behoefte om daar opnieuw aan herinnerd te worden, maar we zijn er zeker van dat er publiek voor is.
