The Colorist Orchestra is een collectief muzikanten waarvan Kobe Proesmans en Aarich Jespers de bezielers zijn. Hun laatste album Not On The Map waarop ze samenwerkten met Amerikaans singer-songwriter Howe Gelb dateert nog maar van 2021 en toch releaseten ze recent alweer een nieuwe parel.
Voor het album Racing The Storm kozen ze voor een hernieuwing van het creatieve huwelijk met de IJslandse zangeres Emiliana Torrini, je ongetwijfeld wel bekend van de hit Jungle Drum. The Colorist Orchestra heeft er conceptueel voor gekozen om steeds met gastvocalen te werken en hoewel de paring niet altijd even evident lijkt, is de kwaliteit steeds absoluut. Zo ook bij nieuwe telg Racing The Storm.
Doorheen de elf nummers die de plaat rijk is, is het opnieuw het handelsmerk van The Colorist Orchestra, met name de extreem subtiele gelaagdheid, die het album definieert. In combinatie met de breekbare, warme stem van Torrini levert het collectief nummer na nummer aan poppy songs af met een klassieke twist en een intrigerende eigenzinnigheid die meteen ook de aantrekkingskracht van deze band verklaart.
The Colorist Orchestra zet in op een zekere vertrouwdheid door het gebruik van bepaalde percussieve elementen en strijkers, en toch weten ze van elk nummer een unieke ervaring te maken met subtiele knipogen naar andere genres.
Zo horen we op opener Mikos subtiele jazzy snaargeluiden die samen met de rest van de instrumentatie en vocalen resulteren in een romantische, dromerige en breekbare song. Op Left In Bloom zijn het dan weer epische synths die de overhand nemen en sporadisch een Oosterse nuance neerzetten die wij absoluut weten te smaken.
De manier waarop de percussie wordt ingezet, doet ons bij momenten wat denken aan het meesterlijke Pop van The Vermin Twins. Het fingerspitzengefühl waarmee The Colorist Orchestra nummer Hilton heeft gelaagd is absoluut prachtig. De percussie alludeert meer dan eens naar een soort van junglegeluiden, vandaar ook hier de reflectie naar The Vermin Twins.
Torrini kan haar timbre op een bijzonder breekbare manier in de strijd gooien en daar zijn nummers als Dove en Wedding Song uitgelezen voorbeelden van. Bij Dove zijn het subtiele vocale overdubs en terughoudende piano die het nummer maken. Bij het ballade-achtige Wedding Song horen we dan weer de hand van de meester spreken met een bijzonder rijke instrumentatie die bovenal inzet op terughoudendheid.
Met tracks Right Here en Smoke Trails laat The Colorist Orchestra zien dat er ook ruimte is voor dansbaarheid op deze plaat.
In Right Here zijn het de warme bastonen die een mooi contrast voorzien met de hoge uithalen van Torrini en resulteren in een nummer vol hoop. Bij Smoke Trails lijkt er dan weer meer te worden ingezet op mysterie en horen we doorheen de track subtiele allusies naar elektronische nummers.
Met A Scene From A Movie voorziet The Colorist Orchestra ons ook van een korte instrumentale track. De titel kon wat ons betreft niet beter gekozen zijn. Dus sluit gerust je ogen tijdens het luisteren en laat je verbeelding de vrije loop op deze mysterieuze, ietwat akelige, instrumentale track.
Verkeerschaos luidt het begin in van The Illusion Curse. En ook hier hoor je vanaf de eerste noot dat Torrini de vocale nagel wederom op de kop slaat. Verwacht je aan prominente ritmes met drone-achtige percussieve lijnen en statige strijkers.
En hoewel we ondertussen al aan het tiende nummer aanbeland zijn, weet de band ons ook op titeltrack Racing The Storm opnieuw van onze sokken te blazen. Met de strijkers wordt een knipoog gebracht naar klassieke muziek, maar voor ons is het toch vooral die break op marimba en de korte reverse delay die het nummer dat beetje extra meegeven.
Eindigen doet het ensemble met Lonesome Fears. En ook hier, bij het elfde nummer, doet de band geen enkele kwalitatieve concessie. Geen restjes, geen minderwaardigheid, geen nummer dat naar een B-kant doet neigen maar dezelfde kwaliteit die ze doorheen het ganse album aanhielden.
Voor wie het nog niet duidelijk was. Dit is een prachtig album. De nummers zijn zo gelaagd dat je bij elke luisterbeurt wel nieuwe nuances ontdekt en dat zorgt keer op keer voor een verfrissende luisterervaring.
Torrini geeft een unieke dimensie aan de nummers en weet bovendien haar stem steeds in te zetten in functie van de song. Wij kunnen deze hernieuwde samenwerking dan ook maar enkel toejuichen.
Kwaliteit van de bovenste plank. Dit is een pareltje!
Hieronder hebben we je alvast van de nodige links voorzien om The Colorist Orchestra op de voet te volgen.
THE COLORIST ORCHESTRA: WEBSITE – FACEBOOK – BANDCAMP
