Er komt zoveel spannende jazz uit dit kleine land dat het onmogelijk is om alles te beluisteren. Zo kwam het album Imprints van Elsiris al in november uit, maar ontdekken we dit nu pas. Gelukkig ontdekken we dit nu nog, liever, want zoveel pracht mag niet onbekend blijven.
Elsiris is geen groep van twee zangeressen die Els en Iris heten, maar het trio dat pianiste Jasmien Geijsels samenstelde met Pierre-Antoine Savoyat (flügelhorn oftewel bugel én elektronische effecten) en drummer Élie Goulème om haar composities tot leven te brengen. Want leven, dat is wat we te horen krijgen. Luister maar naar opener August I: rustige pianoklanken creëren een avondlijke sfeer, en net wanneer je denkt dat er wat meer mag gebeuren, komt de bugel tevoorschijn die het nummer iets van een filmsoundtrack inblaast, groots en tegelijk melancholisch.
Die combinatie komt nog veel beter tot zijn recht in tweede nummer Helena I, misschien wel het beste van de hele plaat. Hier eist ook de percussie haar plaats in het geheel op. Zo schept het drietal een wonderlijk samenspel dat nog veel meer horizonten had mogen verkennen. Wat later volgt een Helena II, maar dat baadt toch in een andere sfeer en blijft minder sterk nazinderen. Gelukkig is er wat verder het fascinerende Hatidze, dat wel diezelfde filmische kwaliteiten bezit: eerst gaan de pianotoetsen voorzichtig op verkenning, dan volgt een dialoog met de drums en vervolgens vervoegt de bugel de rondedans die ontstaat.
Op Mathilde duikt gastvocaliste Tsai-Wen Hui vanuit het niets onze oren binnen met haar bevreemdende vertelling. Dat zijn opvallend veel nummers die een voornaam als titel dragen: “Net als een mens van vlees en bloed hebben deze composities hun eigen gelaagde persoonlijkheid die zich blijft ontwikkelen”, schrijft de groep. “Blijven ze een mysterie of slagen we erin ze te doorgronden in de loop van de tijd?” Ze nodigen in elk geval uit tot meerdere luisterbeurten, zoals wanneer je iemand boeiend ontmoet en die altijd maar wil terugzien om elkaar echt te leren kennen.
Soms gaat het ook slepen op dit album, zoals in Ina, dat vier minuten lang maar niet uit de startblokken schiet. Op haar beste momenten is Imprints echter een prachtvoorbeeld van wat voor weelde je kan creëren met slechts drie muzikanten. En dan hebben we het nog niet over afsluiter Points Of Compass gehad, waarin Jasmien met haar fluwelen stem bezingt waartoe ze allemaal in staat is om aan de zijde van haar geliefde te zijn.
Je ontdekt Elsiris op 20 oktober in Kortrijk en op 29 november in Aarschot.
