The Girl With No Skin is de opvolger van het in 2021 verschenen Motherland. De plaat werd geproducet door Sam Cohen waarmee ze het duet Just Want to See You brengt.
Sterk is alvast opener Truth. Een nummer gedragen door het congaspel van Elizabeth Pupo Walker, ook al te horen bij Kevin Morby, Elvis Costello en vele vele anderen.
Er gaat een zekere morbide dreiging uit van het nummer dat het gedrag aan de kaak zou stellen van een notoire dichter die de zangeres op minderjarige leeftijd in Tel Aviv zou belaagd hebben. Psychedelische gitaarklanken en weemoedige toetsen begeleiden de met tristesse beladen stem van Ronen.
De – ondertussen in Zwitserland wonende – zangeres vervolgt met Undercover. Een mooie blazerspartij, piano, weemoedige zang. Het verhaal van de buitenstaander die een rol aanneemt om het leven te aanschouwen. Een rol die ze zelfs zou aanhouden in het bijzijn van haar geliefde. Ondertussen schrijft ze nummertjes. En ze zijn best wel mooi.
Howl, een liefdesverhaal over vreugde en pijn. Het met genot verliezen van zichzelf in een relatie om naar de sterren te reiken met een schreeuw en hier en daar een dissonant gitaartje.
Iets agressiever – en met een prominente rol voor de drums – gaat het eraan toe in Fuck Cute, waarin gerebelleerd wordt tegen de verwachtingspatronen, opgelegd door zichzelf en de ander.
Titelnummer The Girl With No Skin: een poëtische uiteenzetting over kwetsbaarheid.
De metafoor spreekt voor zichzelf. Een sobere song qua begeleiding waarbij de borsteltjes vanonder het stof worden gehaald.
Opstandigheid en zelfbewustwording zijn de thema’s die aangesneden worden in het strijdlustige,Feel It Rising met een prominente rol voor de percussie.
Het duet I Just Want To See You met Sam Cohen klinkt tegelijkertijd liefdevol en wanhopig. “The space between two people might as well be galaxies. But I’ll shine a light, a sign of life and try to get to you because in all this space and nothingness, what else is there left to do?” Niet meteen opbeurend. En toch. Sober en hartverwarmend.
Een buitenbeentje op deze plaat is The Mall geworden. Veel vervormde gitaren waar de stem van Ella Ronen helaas hier en daar niet tegenop kan. Anders best een goed nummer waar de woede van afspat.
Lichtvoetiger is Tightrope. Reflecties halverwege de weg van het leven op een frivool ritme.
Afsluiter Rearview vertelt het verhaal van Ronens grootmoeders die beiden op de vlucht moesten slaan voor geweld en repressie. De ene uit Europa, de andere uit Iran en hoe zij hun strijd tegen racisme en misogynie ver van huis verder zetten.
Ingetogen, mooi en krachtig, met weemoedige blazers die de juiste toon weten te raken.
Conclusie: Een verdienstelijke plaat.
