Zangeres Ella Ray noemden we zonder gene eerder al ‘een Norah Jones met meer durf en power’, op basis van de erg fraaie optredens met full band alsook in intiemere setting, waarbij de zangeres ons telkens omver blies met dat krachtige en prachtige stemgeluid van haar en ons mee nam op een intense trip.
Aan intensiteit is ook absoluut géén gebrek op Rooted, het tweede album van Ella Ray. Aan ‘power’ ook niet. Bronstige blazers, een hevig pompende hammond, fraaie gitaarpartijen, heelijke koortjes, een strakke rimesectie die alles mooi in lijn houdt, … én natuurlijk die doorleefde o zo mooie stem van Ella Ray. Ja, er wordt flink wat geswingd op Rooted, alsook zijn er heerlijke ballades. Opgenomen met een full band, klinkt het album als een klok, zwaar gedrenkt in sfeervolle jazz en heavy soul. Dansen kan, wegdromen ook. Of gewoon genieten.
In haar liedjes verhaalt Ella Ray over de dagelijkse strijd, kansen en uitdagingen, onmogelijke liefdes, over wat er zoal gaande is in de wereld, … enfin het leven zelf dus! De soundtrack daarbij is een boeiende muzikale reis, geworteld in de eerder vermelde genres.
We zijn instant fan van de feestelijke opener Get Away waarbij meteen de blazers zich al presenteren, of ook de knappe bluesy ballad Closer, met zijn heerlijk zwaar aangeblazen hammond-partijen en het fraaie gitaarwerk, of ook de potente soul ballad Fear By My Side.
Het broeierige en beklemmende Nobody’s Gotta Run is een song waarbij dringend een passende film dient gezocht. We denken dan bij voorkeur aan een donkere prent. Nobody’s Gotta Run is ook een compositie waar heren zoals Richard Hawley of Nick Cave gerust jaloers op mogen zijn. Toch?
“But the harder I ignore you the more I adore you, I can’t win”. Running Away beschrijft de voor sommigen net iets te herkenbare pijn van die onmogelijke liefdes. Het leven zelf dus, dat meldden we al eerder. Bijzonder sterk is ook het moody bluesy jazzy slepende The Eyes of the Trees, waarbij Ella Ray zichzelf begeleidt op de piano en met een fantastisch verstrooide trompet en Jelle van Giel op ingehouden percussie. De song flitst je zo terug in de tijd naar een of andere donkere doorrookte jazzclub. Dat sfeertje. Ongelooflijk knap.
Er valt op Rooted natuurlijk nog veel meer te ontdekken dan die paar songs die we er voor je hebben uitgelicht, onze favorieten zijn allicht ook niet de jouwe en vice versa. Eigenlijk luister je deze plaat best als een geheel als je het ons vraagt.
Het is een feest om de twaalf muzikanten op Rooted aan het werk te horen en het totaalgeluid benadert de ‘live feel’ erg goed. Het zal ons dan ook benieuwen om de composities bij een eerst volgende gelegenheid in concertvorm te mogen aan horen.
