De vier witte ruiters van de nakende apocalyps? Chemie-arbeiders die in hun vrije tijd eclectische herrie in elkaar knutselen? Aliens met een bevreemdende boodschap? Hoe het ook zij, het debuutalbum van de heerlijk maffe Gentenaren is een feit !
We juichen en jubelen alvast, want het Belgische surrealisme viert weer hoogtij. We gaan het dus niet meer hebben over de andere bands waar de heren ook deel van uitmaken, Elefant is inmiddels een waardevolle entiteit op zich.
Haven’t Heard Of Yet is eigenlijk gewoon de intro van de plaat die tekst en uitleg verschaft over stembanden die zich moeten uitspreken alvorens we naar de verdoemenis gaan en dat doen over dronken drone synths die door een tape-echo lijken gehaald. André Brasseur lijkt aan de hallucinogenen te hebben gezeten in Oh My Dog (met Duitse vertaling) dat in het begin nog steeds op een intro lijkt, maar pas in de helft van bas en drums wordt voorzien, om uit te monden in een track waar de overigens briljante samenwerking tussen Sean Lennon en Les Claypool groen van zou uitslaan.
Vanaf Schräg komt Konark Und Bonark écht op dreef; die diepe toms die vette synths en die heerlijk vervormde vocalen. Renaissance punk is ons deel in Landman en de stem gaat dit keer door de vocoder. Condor Gruppe en Zool die Dale Grover als drummer hebben ingelijfd is de toon die Credulity kenmerkt. Het Melvins-lid mag voor Wie Scharf Ist Dein Messer nog even op de kruk blijven zitten, terwijl de bliepjes kwistig in het rond worden gestrooid. De clip voor deze track werd twee maanden geleden al als proevertje gelost.
De allernieuwste single luistert naar de naam Lord Sleep waarin het viertal bewijst dat ze best ook pop kunnen maken als hun dat zou zinnen en kreeg hier al alle aandacht. Het donkere A 1000 Smells zal wel aanslaan bij Fantômas-fans ten tijde van het Delirium Córdia-album, denken wij.
De scifi-grunge van 1929 bij Nirvana fans die ook wel van Zorch hebben gehoord. Het doet de afsluiter Norsun Muisti met zijn gitaarsolo bijna onder het vakje classic rock vallen, ware het niet dat de geflipte stoorzender outro weer eens smakelijk roet in de voederbak dropt.
Elefant heeft duidelijk veel aandacht aan hun debuut besteed, de productie is uitgekiend en briljant en dat zorgt voor een dito classic album in wording van een stelletje hedendaagse dadaïsten. Zou Mike Patton al een exemplaar hebben?
