Allee vooruit, nog eentje die tien kaarsjes mag uitblazen en zodoende door Bird’s Robe in hun reeks van plaatjes die een decennium op de teller hebben, opnieuw wordt uitgebracht.
Of dat altijd zo nodig moet, tja, soms wel soms niet zeker. Geen idee of dit album tien jaar geleden tot hier geraakt is en of het toen als een prima album werd aangestipt. Het zijn Australische postrockers, da’s al iets want zowel in postrock als in punk zijn ze ginder achter meestal wel behoorlijk goed.
In ons favoriete punkhol The Pit’s in Kortrijk hebben ze een boontje voor die Aussiepunk, je weet wel, Stiff Richards en gelijkaardige feestbeesten. Echotide zal eerder een Dunk!bandje zijn natuurlijk, zeker gezien hun postrock episch, cinematografisch en soms naar klassiek neigend tegelijk is.
Of het nodig is om dit debuut alsnog om onze oren te kletsen, daar hebben we eerlijk gezegd geen idee van. Meestal is het de voorbode voor nieuw werk, waar we dan wel weer met plezier naar zouden luisteren.
Het trio uit Queensland bestond bij de opnames uit Mathhew Martin (keyboards, piano, samples), drummer Geoff Irish die het na de opnames aftrapte en werd vervangen door Samuel Mead, en Michael Gagen. Dat is eigenlijk de leukste van het stel, want die speelt everything else wat dan weer niet klopt want er staat nog een hele resem gasten vermeld, al spelen ze met zijn allen alleen maar mee op het nummer Embers Glow.
Gagen doet ons denken aan wat wij antwoorden tegen mensen die opscheppen over een bepaald instrument dat ze virtuoos kunnen bespelen, en lid zijn van een bandje en daar deuntjes mee maken die nog nooit iemand hoorde of die ze, al dan niet bewust, liever voor zichzelf houden en er in hun kelder alleen hun buren mee lastig vallen. Heerlijk om dan te zeggen dat we ooit in een ver verleden ook een instrument bespeelden. Welk vragen ze dan uitermate nieuwsgierig. Een verroest olievat in een bandje waar iedereen mee mocht doen om een potje herrie ten beste te geven. De gezichten zijn heerlijk om naar te kijken.
Wel, de muziek van Echotide roept dat gevoel op. Kijk eens hoe goed we piano kunnen spelen, alsof we muziek maken voor een langdradige film die hier en daar een opflakkering kent zodat de kijker toch geen dutje kan doen. Zeven nummers die maar blijven duren, of dat gevoel bekruipt ons toch. Duimen dat ze voor nieuw werk een andere film kozen.
BANDCAMP / FACEBOOK / INSTAGRAM
