Veertig jaar geleden waren heel wat Belgische jongens en meisjes in pure extase als The Reflex op de radio kwam. Rio was al een vette lp, en toen kwam Seven And The Ragged Tiger uit. Simon, Nick, Andy, Roger, John deden vele harten een slag overslaan en dat was verstaanbaar. Ze werden iconen van een hele generatie tachtigers.
Veertig jaar later komt Danse Macabre uit. Danse Macabre? Camille Saint-Saens revisited? Nee Duran Duran revisited. Covers van eigen materiaal, aangevuld met herwerkte versies van klassiekers uit de newwave-, dance- en funkscene, overgoten met een homogeen (Halloween) Duran Duran sausje dat poogt om deze toch wel diverse tracks aan elkaar te binden.
Ze starten met een bewerking van Night Boat, een nummer uit hun debuutplaat. Tof, zonder meer. Black Moonlight is een soort van Ghost adaptatie van de Duran Duran klank met een Tim Burton video, want ja… het is de periode van Halloween. Een pluspunt voor het nummer is de baslijn van Nile Rodgers.
Love Voudou is een adaptatie van een minder gekende song uit de jaren negentig van Duran Duran. We weten nog altijd niet wat te denken van deze schijf die indertijd aangekondigd werd als “Duran Duran gaat terug naar de new wave, dark wave en postpunk”.
Bury a Friend van Billy Eilish volgt en Supernature, een kanonbal van een hit van Cerrone, wordt gruwelijk verkracht. De titeltrack Danse Macabre klinkt als een foute boysbandsong. “If you don’t mind” zingen ze, nee “We don’t mind” om deze door te spoelen… Secret Oktober 31st is een klassiek liedje met een kwelende Simon Lebon, melig maar in de lijn der verwachtingen.
Ghost Town van The Specials, Paint it Black van de Rolling Stones, Super Lonely Free van Rick James (gemixt met hun eigen nummer Lonely In Your Nightmare), Spellbound van Siouxsie and The Banshees, Psycho Killer van Talking Heads. Vijf prachtige nummers die ons al tientallen jaren kunnen bekoren. In de originele versie weliswaar. Beluisteren op eigen risico dus. Vooral Spellbound is pure blasfemie. Afsluiten doet Confession In The Afterlife.
En zo kunnen we eigenlijk alleen maar concluderen dat er van de iconen van de jaren tachtig niet veel meer overblijft. Behalve dan misschien dat ze in plaats van iconen, iconoclasten geworden zijn.
