“New year, new me”, met die uitdrukking zijn miljoenen mensen aan hun resem goede voornemens begonnen. De ene gaat meer fitnessen, de andere gaat stoppen met roken en nog een andere gaat niet meer dronken achter het stuur zitten. Maar we weten allemaal dat al die goede voornemens half februari al de vuilnisbak in mogen. Goede voornemens, daar heeft niemand iets aan.
Gelukkig zijn er nog zekerheden in het leven. Alles zal nog altijd veel te duur zijn. De wereld staat nog altijd in brand en death metal zal nog altijd bruut en genadeloos voor de dag komen. En zo hebben we het graag. Met andere woorden, het is weer tijd om een karrenvracht aan muzikale slachtpartijen op de nietsvermoedende luisteraar uit te storten. Want geeft toe, als er één ding is dat dit aardse leven een beetje de moeite waard maakt, zijn het toch wel de hakselaars die bands wereldwijd ons voorschotelen.
Doodsgereutel is terug, hoezaa.
TRIA PRIMA – Three Primes of Alchemy
Nu we het toch hebben over een wereld die in brand staat. Zowat nergens anders is dat meer voelbaar dan in Oekraïne op dit ogenblik. Toch slagen de metalheads erin om ook hier een potje muzikaal extremisme op de markt te gooien. Tria Prima is een splinternieuwe band, opgericht in september 2024 door leden en ex-leden van Drudkh, Lucifugum, Bestial Invasion en Cosmic Jaguar (om er maar een paar te noemen). Op hun debuut-ep laten ze meteen hun boeiende visie horen: een mix van death en doom metal met dungeon synth. Zelf noemen ze het “alchemical death metal” en daar gaan we niet over discussiëren. Het gebruik van synths geeft het geheel iets episch en atmosferisch terwijl de metal gewoon lekker heavy is.
Three Primes Of Alchemy bevat drie eigen nummers, alle drie oerdegelijk, en een cover van Deathhammer van Asphyx. Vooral bij de eigen nummers komen de invloeden uit de donkere regionen van de deathmetalscene bovendrijven. We denken aan Obituary en Benediction.
Vooral Philosopher’s Mercury is een bom, wat niet wil zeggen dat de andere nummers minderwaardig zijn. Verre van zelfs. Witchcraft Salt is bij momenten zelfs vrij waanzinnig. Fans die het graag wat epischer hebben, zullen zeker genieten van de ruige, thrashy riffs en de brute zang maar ook van de melodieuze aspecten van het geheel. We zijn sowieso benieuwd naar het debuutalbum dat er ergens in 2025 zou moeten aankomen.
Bandcamp / Facebook / Instagram
DEADSPAWN – Bile Of The Gods
Bij het Amerikaanse Deadspawn is zijn geen synths te bespeuren, zelfs niet als intro. Daar hebben deze heren kennelijk geen tijd voor. Unsleep begint er meteen op los te hakken en voor we goed en wel beseffen waar we aan begonnen zijn beukt dit viertal al onze geestelijke gezondheid aan flarden. Dat wil overigens niet zeggen dat Deadspawn niet episch kan zijn, integendeel. Hier hebben we te maken met een indrukwekkende mengeling van death en black metal die ons een beetje doet denken aan bands als Behemoth en Belphegor. Dat ze weten waarmee ze bezig zijn, bewezen ze eigenlijk in 2020 al met het debuut Pestilence Reborn. Met ook nog een single, een split en een live album hebben de heren niet stilgezeten maar Bile Of The Gods is toch een welkom stukje muziek voor oude en nieuwe fans.
Dat Unsleep er meteen op los hakt, hebben we al vermeld, en dat doen eigenlijk zowat alle tracks op deze plaat. A Harrowing Pantheon komt bij momenten behoorlijk “in-your-face” over, een beetje hypnotiserend zelfs. En Eyes Of Saviour raast aan een moordend tempo door de luidsprekers. Dit is het soort death metal waarbij een drummer twaalf liter zweet verliest tijdens de opnamesessies. Soms is extreme muziek maken topsport. Zelfs als het een beetje trager mag, blijft alles vlijmscherp en ongenadig. En dan zijn we nog niet eens halverwege het album. Het muzikale hoogtepunt van dit album, en da’s een moeilijke keuze om te maken, is toch wel Eminence Upon The Throne, een ronduit episch stukje muziek.
Zelf beschrijft Deadspawn hun brute kunst als “Wicked riffs that dance like spiders across your frozen face” en ja, daar kunnen we ons wel iets bij voorstellen. De riffs blijven komen, soms hakkelend, soms melodieus en soms lichtjes krankzinnig. Gelukkig levert dat een stel uitstekende songs op, en een plaat om duimen en vingers van af te bijten. Intensiteit, tempo, niet aflatende riffs en furieuze vocalen, dat is wat Deadspawn ons voorschotelt en we gaan het niet kunnen negeren, zoveel is zeker. Deze band is duidelijk klaar om de grotere festivals in te palmen. We zijn er zeker van dat een bomvolle tent knettergek wordt bij pareltjes als Graveline en het pisnijdige titelnummer Bile Of The Gods.
Bandcamp / Facebook / Instagram
THE MACHINIST – Contempt For Life
Wanneer death en black metal niet genoeg zijn, smeren we nog een lekkere brij industrial op de rottende hoop vlees. Daarvoor moeten we dus bij The Machinist uit Manchester zijn. Terwijl Kevin De Bruyne en Jérémy Doku op het voetbalveld het mooie weer maken, zorgt dit viertal voor een fascinerend stukje muziek en dat begint al meteen met het waanzinnige Contempt For Life. Dit is geen standaard death metal. Het heeft iets mechanisch, iets onnatuurlijk en vooral iets geestesgestoord. Met tegendraadse tempi, verwarrende riffs en een ziekelijke mengelmoes aan vocals trekt The Machinist de luisteraar steeds dieper in een onheilspellende wereld. Cathedrals Fall doet er zelfs nog een stukje bovenop. Misschien vrij logisch dat mensen denken aan bands als Anaal Natrakh, Akercocke en Khonsu bij het horen van dit gestoorde stuk muziek.
Maar misschien doen al die namen The Machinist niet genoeg eer aan. Feit blijft dat Contempt For Life een behoorlijk unieke plaat is geworden, eentje die zelfs een doorwinterde deathmetalfan van de ene verbazing in de andere zal doen vallen. Zijn het niet de tempowisselingen of de atmosferische passages, dan zijn het wel de elektronische drops en synths die het geheel af maken. De vraag is maar of dit alles acht nummers en zo’n drie kwartier vol te houden is. Goed voor de mentale gezondheid kan het in ieder geval niet zijn. Bij Brace, nog maar het derde nummer, vraagt elke gezond mens zich al af wat hij in vredesnaam doet op deze planeet. Gelukkig is er hier en daar een klein rustpuntje. Gog bijvoorbeeld, een track die space ambient zo donker en onheilspellend mogelijk maakt. Drie ronduit unieke minuten op deze plaat.
Om dan – uiteraard – weer allesverwoestend toe te slaan bij Demagogue, nog zo’n klepper van formaat. Hoe houden die gasten dat vol man? Magog biedt ons dan nog een allerlaatste houvast alvorens The Machinist aan The Anthropic Mistake en het apotheotische Cracks begint. Er is gewoon geen houden meer aan. Alles moet kapot op het einde. En geef toe, zo hebben we het graag. Een ding is absoluut zeker, Contempt For Life is een van de meest originele en intense platen die in 2025 het levenslicht zullen zien. Drie kwartier heerlijke “insanity” van extreem hoge kwaliteit.
ACROSS THE SWARM – Invisible Threads
Net iets minder gestoord maar daarom niet minder donker en rauw is het nieuwe album van het Italiaanse Across The Swarm. Invisible Threads is de opvolger van Projections dat in 2020 het doodslicht zag en dat zullen we geweten hebben. Na een dreigende intro begint Vertebrae er meteen op los te hakken. Wat Across The Swarm doet is dus onmiddellijk duidelijk: agressieve death metal, op het randje van grindcore aan een furieus tempo. Tot daartoe weinig verrassingen, al is Every Day Is Like A Stab In The Chest wel een fantastisch nummer. Nu, als je van dit soort death metal houdt, dan is zowat elk nummer op deze plaat fantastisch. Op het occasionele gebruik van duistere elektronica na, is er weinig verschil tussen de nummers te horen maar dat is ook zo bij bands als Misery Index en Aborted. En dat is niet eens kritiek. Goed gebrachte death metal is goede death metal, punt uit.
En dit is goede death metal. De razernij die deze heren op uw bord gooien is ongenadig en beenhard. Wat overigens wel cool is, zijn de baslijnen die af en toe zichzelf mogen amuseren. Ergens voelen die nog wel funky aan. Niet funky zoals in disco maar funky zoals in “dadelijk krijgt ge een serieuze toek op uw bakkes”. In Red Waters bijvoorbeeld, daar fungeert die baslijn grotendeels om de luisteraar erop attent te maken dat er een flink pak slaag volgt.
Waar het allemaal over gaat, is niet helemaal duidelijk maar dat het niet gezond is voor de menselijke psyche, dat is wel zeker. De heren van Across The Swarm worstelen duidelijk met hun schaduwkant maar als ze dat op deze manier verwerken, mogen ze nog lang worstelen. Doorheen de grunts zijn zwemen van hopeloosheid te horen, van pure boosheid. Het zit diep en het gaat diep, net zoals het meesterlijke Dry Eyes, dat nog lange tijd op jouw ziel mag branden. Nope, niks mis met deze plaat. Je wilt death metal, je krijgt death metal, daar zorgt Across The Swarm wel voor.
Bandcamp / Facebook / Instagram
SARCOPHAGUM – The Grand Arc of Madness
Wie het Australische Golgothan Remains kent, zal zijn oor eens te luister moeten leggen bij Sarcophagum. Dit trio werd immers opgericht door huidige en voormalige leden van die eerste om nieuwe ideeën uit te werken en te experimenteren met de duistere kant van death metal. Niet verwonderlijk dat dit zowat op het hoogtepunt van de Covid-crisis was, toen zowat de hele wereldbevolking zich in een duistere mindset bevond. In 2020 kwam de ep Conduits to the Underworld uit, gevolgd door een single. Nu is er dus de eerste langspeler, hoewel het hoofdzakelijk een langspeler genoemd kan worden vanwege het epische, vijftien minuten durende titelnummer. De andere drie nummers zijn korter maar daarom niet minder boeiend.
Het geheel geeft een donkere, dystopische en dissonantie versie van death metal weer die meer groovy is dan brutaal, hier en daar neigend naar black metal en doom maar die altijd kan uitbarsten in pure driestheid.
Ritual Pillars Burn geeft meteen de afwijkende, moeilijk te verterende sfeer weer en Feudal Futures doet daar nog een ferme schep bovenop. Het contrast tussen trage riffs en uitzinnige drums maakt het alleen maar bevreemdender. Vermiform kan er qua intensiteit ook wel wat van. Eigenlijk is het meer doom dan sommige doom metal bands brengen, gewoon door die bijtende, venijnige sfeer. En dan moet het magnum opus nog komen. Over doom gesproken. Deze is wel héél diep en rauw, vermoedelijk één van de meest hartverscheurende deathmetaltracks aller tijden.
Bandcamp / Facebook / Instagram
D.E.A.D. – Of Vile and Hate
We blijven in Australië, hoewel een helft van D.E.A.D. uit Zweden komt. Dit duo gooit een verhaal over doodgaan en heropstanding als een demonische entiteit over een fikse dosis strakke death metal. En ze komen met de coole lyric “Grim reap what you sow.” Alleen al daarvoor verdienen deze heren enkele punten. Of Vile and Hate is dan ook exact dat: old school death metal met hakkende drums, furieuze riffs en venijnige grunts. Er zit zelfs iets methodisch achter, een beetje psychotisch ook maar ook iets vertrouwd. Het gekke is, verander de instellingen van de gitaarversterker en gebruik andere vocalen en Morbid zou een stoner rock nummer kunnen zijn. Maar dat is het niet. Het is en blijft een stamp tegen jouw edele delen.
En daar doen we het tenslotte voor. Of Vile and Hate mag dan wel een debuutplaat zijn, het geeft wel de indruk weer dat de leden van D.E.A.D. al enige tijd actief zijn in de metalscène. Death Toll heeft bijvoorbeeld zelfs iets industrials, alsof iemand héél goed naar Fear Factory en Ministry geluisterd heeft. Maar vergis je niet, het blijft zielerijtende death metal. Daar zorgen de gestoorde vocalen en de ziedende tempi wel voor. D.E.A.D. doet amper aan traag, integendeel, nummers als The Manifest en Race To The Grave hakken er aan hoge snelheid op los. In The Spread mag het een tikje melodieuzer en trager maar zelfs dat is geen rustpunt. No rest for the wicked, en deze heren zijn wicked.
Bandcamp / Website / Instagram / Facebook
