Dag lieve muzikale extremisten
Het is weer tijd voor een nieuwe aflevering van onze meest extreme recensiereeks: Doodsgereutel. En deze keer doen we eigenlijk net hetzelfde als de vorige keren.
We trekken immers weer een tof blikje intensiteit open en wanen ons in een fantasiewereld vol afgescheurde ledematen, brandende schedels, vernietigde landschappen en een stijve nek.
Of het nu old school, industrial, grind of blackened is, maakt ons al lang niet meer uit. Zolang het maar heavy, bruut en allesverwoestend is.
Veel headbangplezier
HUSQWARNAH – Purification Through Sacrifice
Vandaag beginnen we Italië waar old school death metal combo Husqwarnah een lekker vette slijpschijf op de mensheid heeft losgelaten. Met Purification Through Sacrifice leveren deze heren een meer dan degelijke plaat af. De band werd gevormd in 2019 door leden van verschillende Italiaanse bands en mocht kort daarna debuteren als opener voor Asphyx. Dat is al geen slecht begin. In 2021 kwam het debuut Front: Toward Enemy op de markt, waarna de band werkte aan een drukke concertagenda. Nu is de opvolger verkrijgbaar en die is, zoals al eerder vermeld, lekker vet.
Alles begint met een dreigende intro van ruim anderhalve minuut, gevolgd door het razende To Protect And Severe. Al meteen wordt duidelijk waarvoor Husqwarnah eigenlijk staat: woeste death metal in de lijn van de grootheden in het genre. Namen als Morbid Angel en Bolt Thrower komen in ons op, maar ook hier en daar referenties naar bands als Slayer en Vader. Dat is sowieso geen slecht gezelschap om in te vertoeven. De vergelijkingen met dergelijke bands brengt natuurlijk wel een klein probleempje met zich mee. Het is allemaal niet erg origineel. Maar goed, een echte death metal fan verwacht dat al lang niet meer. Die wil gewoon beuken, headbangen en grunten, liefst live. En daar is deze muziek uitermate geschikt voor.
Het feit dat het niet allemaal heel erg origineel is, wordt overigens moeiteloos overschaduwd door de brute kracht van nummers als Graboids en Tower Of Suicide, én door het muzikale vakmanschap dat in Mass Grave verwerkt zit. Je kan gewoon voelen dat deze nummers geschreven zijn om live te brengen en je kan gewoon voelen dat Husqwarnah het publiek onmiddellijk mee krijgt. Soldier 039 is overigens een nummer dat stevig onder je huid kan kruipen. Om maar te zeggen dat dit een sterk stukje death metal is, eentje waar elke diehard van zich kan op uitleven.
ROT COVEN – Nightmares Devour the Waking World
Tijdens de Covid-lockdowns kwamen MZ en DD op het idee om een tweemansproject op te richten dat zich zou bezighouden met dark ambient, gemengd met doom metal drums. Gaandeweg kwamen er echter basgitaren, gitaren, noise elementen en vocalen bij en vanaf dan was Rot Coven pas echt een verpletterende superkracht. In augustus smeten ze het tweeluik Nightmares Devour the Waking World op de markt, een doodzieke plaat die continu beweegt tussen noise, drone, industrial, kosmische horror, doom, sludge en death metal. Er is niks vrolijk aan deze plaat maar ze is oh zo heerlijk.
Het album bestaat uit twee delen waarbij Phase I zich voornamelijk richt op industriële dark ambient en Phase II de elementen van death metal toevoegt. Maar vergis je niet, beide zijn overweldigende stukken muziek. Een nummer als Feast of the Rotted Mother sleept zich traag voort, maar komt met een bijna onevenaarbare intensiteit en zwaarmoedigheid. De band vermeldt Godflesh, Throbbing Gristle, Einstürzende Neubauten, Abruptum en Lustmord als invloeden maar ze combineren die invloeden wel tot iets wat het nog donkerder, nog zwartgalliger en nog heavier maakt. En dat is ronduit indrukwekkend. Wij denken bijvoorbeeld ook aan industrial-fenomeen Author & Punisher, maar dan een tikkeltje psychotischer.
Het monumentale Antimatter Halo is zowat het hoogtepunt op deze plaat. Het is een elf minuten lang psychedelisch epos van drones en noise waar eigenlijk zowat elke doom metal band bij verbleekt. Those Who Worship Fallen Stars doet dat nog eens dunnetjes over en dan moet Phase II nog beginnen. Dat deel begint met het twintig minuten lange Inverted Chasm waarmee meteen duidelijk wordt dat het allemaal nog zieker, nog manischer en nog dieper kan. Wat inmiddels wel al duidelijk mag zijn, is dat Nightmares Devour the Waking World een plaat is voor de echte doorwinterde doom metal fan. Het een een groteske plaat, imposant van begin tot eind.
HELLWRATH – Sin Eater
Voor een portie ranzige slam death moeten we bij het Londense trio Hellwrath zijn. Met diep gegrom, hakkelige riffs en beukende drums probeert dit trio zich op de kaart te zetten. Of dat lukt, zal de toekomst moeten uitwijzen. Slam death is nu eenmaal niet het meest populaire subgenre in deze scène. De band vernoemt bands als Guttural Slug en Gutrectomy als invloeden en dat zal wel kloppen, vermoeden we. De ep Sin Eater is heavy, bruut en ongenadig. De zes nummers op de ep zijn meestal vrij traag maar kunnen regelmatig messcherp en blastend uit de hoek komen.
Vreemd genoeg is er weinig meer te zeggen over deze ep. Wie zich al eens roert in de deathcore en slam death regionen, zal dit alles wel al eens gehoord hebben. Dus bijster origineel kan je het bezwaarlijk noemen, maar ook hier geldt: degelijkheid wint van originaliteit. Dus, fans van het genre zullen hier ongetwijfeld van kunnen genieten, vooral van het verwoestende I Stand Alone. Helemaal op het einde krijgen we trouwens nog een EDM-remix van de titeltrack en dat is dan wel weer origineel. Industrial slamstep, of zoiets.
MORGUE TERROR – Violent And Murderous Thoughts
Op naar “horror death” dan, en dat doen we met het kwartet Morgue Terror, dat vernoemd is naar de laatste scène uit de film Terrifier. Dus mag het meteen duidelijk zijn wat je kan verwachten: bloed, gore, splatter, kettingzagen en rondslingerende ingewanden. Het muzikale equivalent daarvan wordt met verve geleverd door dit viertal. Met deze ep, hun tweede, laten ze een setje meeslepende stukjes death metal op de mensheid los. Opvallend is dat Morgue Terror eerder kiest voor groove dan voor snelheid en dat geeft wel een goede vibe doorheen het geheel.
Alles begint met Chessmaster, een degelijk en veelbelovend nummer maar het eerste echte hoogtepunt is toch wel Bludgeoned & Brutalized. Deze track heeft de kracht om de luisteraar bij de keel te grijpen met vette riffs en diep gegrom.
Origineel? Nope, maar daar zijn we ondertussen al lang niet meer naar op zoek. Net zoals bij de eerder genoemde platen hebben we hier gewoon te maken met good old fashioned death metal, in dit geval perfect te gebruiken als soundtrack bij een film waar het bloed van het scherm spat. Doen!
KLAÏTON – Behind the Ritual
Onze Noorderburen weten overigens ook heel goed hoe ze lekker ouderwetse death metal moeten maken. Nu, in dit geval hebben ze er wel een Belg bijgehaald om de vocalen te verzorgen, en dat draait behoorlijk goed uit. Klaïton werd in 2013 opgericht door de gitaristen Erwin Wesdorp en Stefan Verdoorn met als doel old school death metal te maken in de trant van Morbid Angel, Death, Carcass… Je kent de namen ongetwijfeld al wel. Polluted Inheritance zanger Ronald Camonier werd achter het drumstel gezet en diens collega Steven Vrieswijk kreeg een basgitaar in de pollen geduwd. De zoektocht naar een zanger leidde uiteindelijk naar Gent, waar Gratien Versijpt de pannen van het dak gromt en brult.
Behind The Ritual begint met het furieuze Scavenger, een smeuïge death metal song die meteen op de nekspieren gaat werken. Het tempo ligt niet al te hoog maar de intensiteit en groove van het geheel maken dat ruim goed. Dat geldt ook voor Silence, een hakkelige pletwals die eigenlijk best op hoog volume gespeeld wordt. Op Testament To Greed gaan het tempo en de complexiteit stevig de hoogte in. Tijd om lekker te moshen dus. De laatste twee tracks van deze beestige ep mag je zelf ontdekken. Als je een old school death metal fan bent, kan ik je beloven dat het je zeker zal bevallen. Klaïton heeft een dijk van een plaatje in elkaar gestoken en mag dat hier in België wel eens in levende lijve komen spelen.
CATHARSIS – M-VIII B.C.
Het Limburgse Catharsis heeft een nieuwe ep uitgebracht en dat is best wel iets om naar uit te kijken. De band, opgericht door leden van lokale grootheden als Death’s Bride, Solipsist, Brutal Exposure, Body of Christ en Signs of Cain, timmert al enige tijd aan de weg en levert puike plaatjes af. M-VIII B.C. is een interessante ep geworden met vijf sterke death metal tracks die de band al enige tijd live speelde.
Na een indrukwekkende intro schiet het nummer Paradise Lost uit de startblokken aan een stevig tempo. Vanaf dat moment hakt en beukt Catharsis gezellig door de huiskamer. Je voelt meteen dat dit doorwinterde muzikanten zijn die zicht te pletter amuseren met hun hobbyproject. Die spelvreugde is voelbaar, wat trouwens niet wil zeggen dat dit een vrolijk streepje muziek is. Daarvoor zit je de verkeerde review te lezen.
Retard is zo een van die death metal nummers die eigenlijk gewoon lekker rocken. Stevig, brutaal en niet al te complex. Daarin is Catharsis op z’n best. Gewoon grooven en grommen, meer hoeft dat echt niet te zijn. Chapeau voor de drummer hier trouwens, die gast amuseert zich duidelijk te pletter. En wij ook. Het daarop volgende Nasu zou wel eens het favoriete nummer van Catharsis kunnen worden. Zelden zo’n hoog meezinggehalte meegemaakt in een death metal nummer. En dan die dissonantie in de gitaar. Origineel is het zeker wel. En het rockt. Meer hebben we echt niet nodig van dit viertal. Hoewel, een heus album met een moddervette productie en dan door Europa toeren in het voorprogramma van I Am Morbid. Hoedanook, Catharisis is de max.
CORPSEFUCKING ART – Tomatized
“Behold the kingdom of cyclopic tomatoes!”
De wereld is gedoemd, tijd om gemuteerde tomaten de boel te laten overnemen, dat is zo ongeveer het concept van deze groovy en catchy grindcore plaat van het Italiaanse Corpsefucking Art. Tomatized is de opvolger van het in 2018 uitgebrachte Splatterphobia. Met een mix van grind, death metal, slam death en nog allerlei dingen die voor een leek toch allemaal hetzelfde klinken, rammelt dit album niets ontziend door de luidsprekers. De opener Tomatized trekt al meteen alle registers op en iets later zorgt het punky Blood Kitchen Garden voor een eerste hoogtepunt. Goed, alle nummers op deze plaat zijn zo’n beetje op dezelfde leest geschoeid maar dat is vrij normaal in dit genre.
Echte uitschieters zijn er niet altijd te vinden, hoewel Alien vs Tomator bij moment een drilboor vanjewelste op de luisteraar loslaat. Nu goed, de belangrijkste woorden voor deze plaat zijn eigenlijk al gevallen: death metal, grindcore, Italië en tomaten. Voeg daar nog “grotesk” en “losbandig” aan toe en je krijgt een perfecte samenvatting van waar Corpsefucking Art voor staat.
In het begin van Dead Sushi krijgt de luisteraar eventjes rust maar dan barst de hel alweer helemaal lost. Dus ja, wie zich geroepen voelt om zich negen nummers lang onder te dompelen in tomatengrind gaat zich hiermee verdomd goed amuseren. Hopelijk duurt het niet nog eens zes jaar alvorens Corpsefucking Art een nieuwe plaat op de markt gooit. We zijn vooral benieuwd naar het concept.
