Sommige bandnamen zijn compleet ongooglebaar. Wie video’s van Dishwasher_ zoekt, moet zich eerst een weg banen tussen tutorials om je vaatwasser te onderhouden voor je dit betoverende trio aan het werk ziet met de muziek die hen meteen op de kaart zette: met zin voor avontuur en experiment opgebouwde, in gelijke delen jazz en elektronica gedrenkte composities waarbinnen alles kan, van dromen tot dansen. Na hun debuutalbum uit 2023 zijn ze nu eindelijk terug met een tweede worp.
Het album neemt een beetje een valse start, met het snippertje Raksji dat vooral het gevoel van een voortdenderende trein oproept. Wil de groep hiermee zeggen dat ze ons meenemen op reis? Pas bij tweede nummer Anemoia breekt het feest los: in wat we nu al ons favoriete nummer van 2025 dopen, horen we weer dat knetterende Dishwasher_-geluid, fris en flitsend, blakend van licht, aangedreven door extatische drums. Tegelijk vallen ook de synths en de effecten op.
De band viste de albumtitel uit het obscure Dictionary of Obscure Sorrows , dat ‘anemoia’ omschrijft als heimwee naar een tijd die je nooit hebt meegemaakt. Tieners dwepen plots met de vroege jaren 2000 terwijl ze die enkel kennen uit videoclips, dertigers organiseren hun huwelijk in jaren ’20-thema omdat ze The Great Gatsby gezien hebben, hier horen we drie jonge beeldenstormers aan het werk met elektronische elementen uit een decennium waarin hun ouders allicht hun eerste zakgeld uitgaven aan vinylsingletjes. Toch merk je meteen dat ze niet zomaar de jaren ’80 zitten te plunderen.
Bassiste Louise van den Heuvel, saxofonist Werend Van Den Bossche en drummer Arno Grootaers zijn geschoold, gepokt en gemazeld binnen de jazz, maar delen een al even grote liefde voor elektronica. Laagje per laagje bouwen ze hun nummers op met al hun invloeden, en daar horen warme, analoge synths bij en klanken die herinneringen oproepen aan soundtracks van halfvergeten films en games.
Zo gaat het een hele plaat lang. Aisling neemt halverwege de meest onverwachte wending en flitst je naar een volksfeest in Ierland, waar je na een paar rondjes uitbundig te dansen meteen weer vandaan wordt gehaald. Leven Is Door begint als een snedig rocknummer, tot de saxofoon de kleuren van de ondergaande zon begint te schilderen. Phoenix is dan nog hun meest klassieke compositie, met een ritme dat iedereen aanzet tot bewegen (of op zijn minst met de vingers knippen) en toch past ook die in de surrealistische wereld van Dishwasher_, waarin alles mogelijk is en alles naast elkaar mag bestaan.
Louise van den Heuvel verraste ons vorig jaar met het impressionistische Sonic Hug, waar ze ook zingt. En hoewel we hopen dat ook die samenwerking nog een vervolg krijgt, zijn we blij dat ze met Anemoia weer haar aloude trio vervoegt. Hoe dat live allemaal klinkt, moet je maar ontdekken op volgende data:
13/11 – Trix, Antwerpen
22/11 – HA Concerts, Gent
23/11 – De Casino, Sint-Niklaas
28/11 – BRAND! Festival, Nona, Mechelen
07/12 – Motives Festival, Heusden-Zolder
18/02 – Beursschouwburg, Brussel
Facebook – Instagram – Spotify
