Haut is alweer het derde album voor Die Wilde Jagd, het geesteskind van Sebastian Lee Phillip en Ralf Beck. Samen met een handvol gastmuzikanten en hun vaste live drummer Ran Levari brengt het duo een 46 minuten durend album uit dat bestaat uit vier tracks.
In goede traditie van pakweg Tangerine Dream komt deze Berlijnse release niet als een hapklare brok op je af maar is het een geheel dat je moet beluisteren als een collage van geluiden die opbouwend verwerkt worden tot een song. Ook de albumhoes doet ons sterk denken aan de eerder genoemde band. Zo mag het duidelijk wezen dat Force Majeur en Stratosfear zonder meer een invloed hadden op de Braziliaanse kunstenaar Caroline Barrueco die de hoes mocht ontwerpen.
De vier tracks zijn een belevenis die je meevoeren naar een andere wereld en die afwisselend genoeg zijn om de sleur te doorbreken. Intens en interessant zijn twee kernwoorden die direct opkomen bij het beluisteren van deze plaat. Niet alles neigt naar de space en kraut van weleer en uiteraard geld de verwijzing naar Tangerine Dream niet voor iedere noot op deze plaat. Op Himmelfarthen bijvoorbeeld is deze totaal ontoereikend daar de song toch min of meer de structuur heeft van een gewone popsong, ook al duurt die meer dan 10 minuten. Het nummer is zonder meer de eenvoudigste song van de plaat. Gondel is een pak donkerder en gaat bij momenten echt onderhuids. Afsluiter Sankt Damin is terug een beetje lichter maar echt gezellig wordt het nooit.
Haut is een mooi staaltje van wat er vandaag te beleven is aan Duitse elektronische muziek. Met ferme invloeden uit de kraut en space van weleer maar toch met een geheel eigen geluid, slaagt die Wilde Jagd erin om de liefhebbers te plezieren.
