Destroy Humanity uit Beerzel (bij Heist-Op-Den-Berg) is een trio metalheads die al jaren aan de weg timmeren. Al die tijd zijn ze met hun demo en ep niet verder geraakt dan de spreekwoordelijke kerktoren. Nochtans hadden ze live meer ballen aan hun lijf dan diverse gerenommeerde acts en kon hun rechttoe rechtaan thrash menig headbanger overtuigen. Na enkele jaren stilte verschijnt dan plots een nieuwe logo en warempel ook nog een nieuwe cd! Dit eerste volwaardige album laat horen dat de tijd zeker niet stilstond.
De band opent sterk met het 8 minuten durende Saint Of Killers, dat start met een hypnotiserende riff om daarna over te gaan in een stevig groovend stuk. Wie de vorige releases kent, zal even ogen trekken, dit klinkt wel heel anders dan voordien. Men kiest duidelijk voor een modernere benadering van thrash. We horen hier eerder invloeden van Machine Head, Hell Yeah of Sylosis passeren dan van Kreator en Destruction. Niks mis mee, het nummer vliegt trouwens zo voorbij. Een knappe binnenkomer waarbij zanger Koen al zijn kunnen al etaleert. Clean of brullend, dreigend uithalen, hij beheerst het allemaal.
Die stevige start bevestigt de band door de song met één van de grappigste titels ooit Grabbing The Cow By Its Tail. In een opwelling moesten we even denken aan Beerzels rockcafé De Koejsjeit waar de mannen waarschijnlijk wel eens durven te verschijnen, maar daarover handelt het nummer niet. Wel over de controle verliezen en weer terugnemen. De opbouw doet vermoeden dat dit wel eens een live-knaller kan worden.
Na het korte en hevige meebrulbare Crossroads volgt er weer een lang nummer dat de titel Broken meekreeg. Deze song opent met een rustige riff, die langzaam aanzwelt, wegvalt…en dan verrast de band met een sludgeriff die al snel gevolgd wordt door oorwurmmateriaal. Dat de heren schreven met een zekere zin voor aanstekelijkheid in het achterhoofd is toch wel een understatement. We horen nog heel wat invloeden van core-bands, sludge en zelfs stevige stonerriffs passeren in de volgende nummers.
Dit zorgt ervoor dat de songs voldoende interessant blijven om niets te skippen. En dan is daar eindelijk het nummer dat de titel deels verklaart. Hypnopompic Hallucinations is namelijk de wetenschappelijk term die de staat van bewustzijn beschrijft die plaatsvindt tussen slapen en ontwaken. Die periode van sluimerbewustzijn waarvan je niet goed weet of je nu droomde of iets werkelijk beleefde. Dat er in die periode rare dingen lijken te gebeuren, daar vertelt deze song ons meer over.
Nu we eenmaal gewend zijn aan Destroy Humanitys nieuwe richting mogen we gerust schrijven dat dit een krachtig album is geworden dat de mainstream metalheads zeker kan aanspreken. De modernere invloeden, de songs en gevarieerde zang zorgen ervoor dat het nooit als te hard of te plat zal worden ervaren. De productie van Yarne Heylen zorgt er ook voor dat alle instrumenten duidelijk tot hun recht komen. Een knappe eerste langspeler van een band die een duidelijke visie voor ogen heeft. We zijn benieuwd of ze dit niveau kunnen aanhouden of zelfs nog verbeteren.
