Het Amerikaanse Project Records label staat al enige jaren gerant voor kwaliteitsvolle, donkere muziek. Het label werd opgericht door Sam Rosenthal, die ook achter darkwaveband Black Tape For A Blue Girl zit. Daarnaast heeft het label een rist aan interessante artiesten uitgebracht, denk maar aan Steve Roach, Arcana, Dark Sanctuary en onze eigen ambient goeroes Vidna Obmana (Dirk Serries) en Stratosphere (Ronald Mariën). Nu is het echter tijd voor Delrei, een act die met country en americana doet wat Bohren Und Der Club Of Gore met jazz gedaan hebben. Het resultaat is een fascinerende trip door een verwoest western-decor.
Op Desolation and Radiation krijgen we elf nummers met meer dan stevige knipogen naar de muziek van Ennio Morricone, David Lynch en Angelo Badalamenti maar dan in een dystopisch jasje gestoken. Vooral Nowhere To Hide hint naar, neen, is een vrije interpretatie van For A Few Dollars More. Het is duidelijk dat Delrei daar de mosterd heeft gehaald, maar misschien ook bij bands als Radare en Condor Gruppe. Uiteraard mag dat de pret niet drukken. Op deze plaat staan enkele prachtige werkjes. Far From Here is er zelfs eentje voor donkere dansvloeren met heerlijk gitaarwerk en een meeslepende sfeer. Het wordt gevolgd door het zeer doomy Get Lost Blues, een bijna industrial-blues kraker die op de nekspieren werkt.
De combinatie van synths, elektronica, spaghetti-western gitaren en harmonica werkt echt goed. De luisteraar waant zich onmiddellijk in de dorre woestijnen in Texas, soms achterna gezeten door een kudde bizons of door woeste ‘Indianen’ maar vooral helemaal alleen in een desolaat gebied waar geen mens een voet zou mogen zetten. Trouwens, fans van de muziek van Chris Isaak kunnen hier ook van genieten. Het energieke Lonely Night zou zo uit diens gitaar kunnen komen. Er is dus ook meer dan genoeg variatie te vinden waardoor dit album op geen enkel moment gaat vervelen. We zijn er zeker van dat zelfs postrockfans kunnen genieten van een tearjerker als Dusk.
Kortom, Desolation and Radiation is een absolute topper en een aanrader voor iedereen die het al eens graag wat donkerder heeft. Delrei heeft misschien wel de verrassing van het jaar bij elkaar geschreven en gespeeld.
