There is no wave like nowave. Dat is klare taal!? En het is ook geen pure postpunk wat Dear Deer laat horen, maar discopunk. Het glitterpostpunkduo vormt zowel op het podium als in het echte leven sinds 2015 een koppel. In 2016 brachten Claudine Sourdeval (zang, bas) en Federico Iovino (zang, gitaar, keys, elektronica) – na een demo die ze in eigen beheer uitbrachten – hun eerste album Oh My… uit, waarna hun nog meer dansbare plaat Chew-Chew 2 jaar later volgde.
Inspiratie doen ze op bij bands als The Kills, New Order tot zelfs de B-52’s, waardoor hun sound zich altijd op een kruispunt van pop, rock, electro en new wave bevindt. Maar er is meer, want ze voorzien hun sound van een glinsterende esthetiek die zich uit in een glamoureuze nervositeit in discosfeer, bedekt met vage bas en gitaren.
Ook hun nieuwe album Collect And Reject laat 10 donker elektronische nummers met glitterrandjes horen. Ze delen hun furieuze verlangen om te dansen in een geluid dat ons doet denken aan vakantie in Berlijn en de dansvloer van de jaren 80!
Het album ademt een atmosferische alchemie uit, die zich uit in een sterkere uitwerking van het elektronische aandeel, maar ook in samenwerkingen met gastartiesten.
Bij de openingstrack Plateforme kregen we bij de release van dit album meteen ook een videoclip. Een track die met marcherende ritmes en metaalachtige industrialsounds opent en overgaat in erg dansbare beats, waarop in punky uitdagende stijl de vocalen worden gedropt.
Van de volgende track vind je ook een versie met van gastvocaliste Audrey Rudy Cat (club edit) als bonus track terug. In Love Like Capitalists horen we de zang verweven in postpunkritmes en een strak elektronisch kader – bitsig maar met stijl – uithalen over liefde met een grote winstmarge. In eenzelfde sfeer beschrijft het duo Joan.
Prikkelende ritmes, een met zachtheid neergezette zanglijn, die in een pittige herhaling aanzwelt tot een feestelijk klinkend nummer. Daar bovenop laat Karim Shukeim (Phantom Limbs / Loto Ball) zijn trompet schallen in Backward Groove. Discopunk met een zuiders tintje: het werkt!
Tracks vol argwaan, vol grimmige energie herkennen we in Watch Me, I’m A Marauder en ook JJR, die ons meteen meeslepen in hun spannend energieke opbouw.
Barbi Roza voegde haar funky, spacey gitaren toe in Deux. Dát en het aantikkende ritme en de psychedelische elektronische elementen geeft dit nummer een onder de oppervlakte schuilende angstigheid mee.
Anonyme A is een funky energieke track, die enige fysieke hyperactiviteit kan veroorzaken! Terwijl Invisible Designer niet meteen soberder georkestreerd is, maar toch een sfeer van gelatenheid meedraagt, die we ook terugvinden in het donkerdere Plaster, waarin een knap snijdende gitaarlijn elektronische details in schoonheid aanvult.
Met dit derde album slaagde Dear Deer erin om ons te laten verlangen naar een dansvloer, maar wisten ze tegelijkertijd een soort nieuwe sonische sereniteit te verwerken in de tracks.
Collect And Reject is digitaal en op vinyl verschenen bij Manic Depression Records en op cd bij Swiss Dark Nigts.
