We zijn geen kind aan huis bij Daniel B Prothèse, maar we stellen ons zo voor dat hij (?) bij tijd en wijle een nuttig hulpstuk aan zijn ontbrekende lidmaat vijst: een moderne muzikale Inspector Gadget, zo u wilt.
EV (Edwin Vanvinckenroye, blijkens nader onderzoek) mag wat ons betreft vaker uit de kast komen: de ietwat fatalistische en unheimliche beats van krijgen hier een aanzienlijk toegankelijker vernislaagje aangemeten, waarvan we enkel kunnen vermoeden dat Edwin er voor iets tussenzit. Het is niet alleen de stem, die al in opener FearFall aangenaam prominent de bombast van een lekker enge eightiesrevival-elektro marineert tot, zowaar, een oorwurm.
Nee: ook de geluiden die een ongegeneerde aanslag op je trommelvliezen en je mentale stabiliteit plegen, blijven hier achterwege, fijntjes bijgevijld tot een cd die de ganse dag rustig op de achtergrond kan spelen en ons, als liefhebbers van een tikje moeilijker muziek eerder heerlijk bekruipt dan gaat vervelen. Enkel halverwege, bij Pump, bijvoorbeeld, of vlak daarvoor bij het einde van Same_H_, duikt er weer wat adrenaline op, en juist door de Beschränkung werkt die meesterlijk en lost toch weer op tot fijn zweefwerk.
Begrijp ons niet verkeerd: misschien dat EV zonder Daniel geen aanhoorbare bliep aan elkaar geregen krijgt, of wellicht zijn beide ego’s slechts alter van een en dezelfde persoon M/V/X: we durven niet beweren dat de inbreng van Prothèse himself (of herself – ook daarover verschafte het telefoonboek weinig inzicht en de biografieën wachten nog op publicatie) niet even belangrijk is: juist de verzachting van Daniels splinterbommen resulteert in straf vuurwerk.
Als deze cd al geen fijn huwelijk is, dan toch een ferm geslaagde one night stand. En krijg nu nog maar het beeld van die vastgevezen hulpstukken uit je hoofd.
