Soms voelt het aan alsof we ons net niet moeten verontschuldigen voor het feit dat er alweer een enorm straf groepje de Belgische muziekscène is komen versterken, maar laten we dat beter niet doen. Genieten en trots wezen!
Volgens hun Facebook-pagina is Coyote Melon je mama! Het zijn woorden als een ander, en als je op de clip onderaan klikt (echt doen!) zul je heel wat bekende taferelen uit het nachtleven zien (ten minste als de Vlasmarkt in Gent je speelterrein is) waarvoor je mama je altijd heeft gewaarschuwd, maar de adrenaline van Coyote Melon is!
Maar goed, er staat ook muziek op de ep van deze Gentenaren. Vijf songs om precies te zijn. Een juiste raad zou kunnen zijn, speel de nummers af en luister er gewoon naar, maar geen mens die daarmee tevreden is. Dan maar pogen om het met woorden duidelijk te maken, want Coyote Melon is inderdaad wel wat je indierock noemt, gelukkig met een serieuze hoek af.
Ze hebben de gave om een song lekker poppy te doen klinken (draai Coaster vijf keer na elkaar en je bent eraan verslaafd), maar ze doen er wel alles aan om die poppy elementen eruit te halen en er in de plaats iets zeer eigenzinnigs in te steken. Zo is Coaster pop volgens de wetten van The Beatles, maar wordt het door de vervormde stemmen of een onverwachte gitaarriff gewoon Coyote Melon. En we zijn er ons heel goed van bewust dat het best lullig klinkt om woorden als “het klinkt als Coyote Melon” te gebruiken, maar lees deze recensie eens over drie jaar, en lach (als het al zo lang zal duren).
De kerels hebben ook geen angst van aanstekelijke funky ritmes, zo hebben de drums het in het dansbare Designated Driver (Double Dare You) het voor het zeggen. Favoriet is ongetwijfeld Philomela. Hitgevoelige psychedelische pop met alweer die hoek af.
Onthou de naam, Coyote Melon, weldra hoor je hem om de haverklap!
