Trek je zwarte mantel aan, blaas het stof van je puntschoenen, zet je haar recht en maak je op voor een trip met de teletijdmachine naar de beste jaren van de new wave, cold wave en donkere elektro.
We nemen je mee naar Ledeberg bij Gent, want daar heeft ene Matthias Yzebaert een plaatje gemaakt dat klinkt alsof het een verloren pareltje is van de jaren 80. Je weet wel, uit die vervlogen tijden toen ene Robert Smith met zijn groepje kwam spelen in een parochiezaaltje te velde in Vlaanderen en met moeite dat zaaltje kon vullen. De tijd van muziek die we tegenwoordig enkel nog vinden op verzamelaars van de Club Class X die hier en daar opduiken op een rommelmarkt. Rep je en probeer op de rommelmarkt te zijn om 8u ’s morgens of iemand in opvallend donkere kleding is je voor.
Matthias Yzebaert is dj en producer die zichzelf een ‘interdisciplinary artist’ noemt. De man heeft een plaat uitgebracht bij Wool-E, op vinyl uiteraard. Fans van underground dark wave zullen hier instant verliefd op zijn. Het is super muziek voor in de wagen, maar het werkt ook met koptelefoon bij de afwas. Wij hebben het geprobeerd. Het plaatje stond op repeat. Jawel, het is ook als streaming audio beschikbaar op bandcamp , maar de echte release is op vinyl. Probeer dit kleinood te pakken te krijgen en dompel je onder in dit donker moeras.
Oh ja -misschien nog vermelden dat de meeste nummers instrumentaal zijn. Dat was ons eerlijk gezegd maar opgevallen bij het zesde nummer Mirage (I’m Not There) omdat Ysebaert op dat nummer wel degelijk begint te zingen. Zingen is niet zijn grootste talent. Vergelijk het met Trisome21 bij wie de vreemde zang net het handelsmerk is geworden. De kracht van deze plaat zijn de instrumentale stukken: trage, intrigerende soundscapes zoals Souvenir Wounds en Gray Days waar we met plezier op zouden willen wegdrijven naar een andere periode van ons leven.
Waar is die dissolvant voor onze zwarte nagels toch gebleven?
Het album kan hier beluisterd en aangekocht worden.
