De muziek van Clara Engel is net zoals de artiest zelf moeilijk te omschrijven en dat hoor je duidelijk ook aan de muziek die hun (Clare Engel identificeert zich als non-binair) produceert. Het klinkt nogal zweverige, soms een beetje ongemakkelijk en draagt sporen van folk en blues in zich. Maar evengoed kan je zeggen dat de muziek van Clara Engel bijwijlen wortels heeft in de klassieke muziek.
Opener O Human Child is daar een mooi voorbeeld van, terwijl Dead Tree March doet denken aan dessert blues of Mali blues. Dit meer dan vijf minuten durend stuk is vrij repetitief en laat je wegzweven op de tonen van de talharpa, voorzien van vrij eenvoudige percussie. Op Golden Egg zitten we dan plots te midden van de jaren 60 met een liedje die vrij snel refereert naar White Bird van A Beautiful Day. De plaat kabbelt op die manier verder en overal kom je wel een herkenbaar stukje tegen. Is het niet in het refrein of de tekst, het is in het genre of zelfs in het stemgeluid. Veel potten worden er niet gebroken, maar dat is nooit de bedoeling van deze artiest. De output op de plaat is de kunst en daarmee moeten we het als luisteraar dan ook doen.
Their invisible Hands is veel maar het is bovenal een luisterplaat. Zo één van het type dat je dwingt om in een zetel te gaan zitten met een kop thee of koffie erbij en alle aardse zorgen te vergeten voor de komende 70 minuten. Dat het niet voor iedereen weggelegd is weten we ook, maar het is bijvoorbeeld wel een zeer mooie manier om een lange treinrit wat draaglijker te maken als de zetel geen optie is. Als plaat komt deze uiteraard niet zo geweldig veel op de draaitafel te liggen, maar als kunstwerk, creatie en output is de missie zeker geslaagd.
Mr Blue Boogie
