Het is 2021 en oké, de groepsnaam klinkt een beetje bizar maar zanger Charlie z’n zus Soesja (drums) en Noortje (bas) hebben een relatie en daar heeft verder niemand zaken mee. Zeker wij niet. Waar hebben wij dan wel zaken mee? Omdat we dit in de opvaart der volkeren willen delen, tiens.
Charlie & The Lesbians: ze komen uit de Nederlandse bergen en ze dalen daarvan af om je een kopstoot te geven. Want dit is – woorden wikken – briljant.
Het is voor hen 1977, de wereld scheurde open, de punkrock kwam uit die opengescheurde randen en Charlie & The Lesbians doen het nog eens over, maar goed. Héél goed. Ze hebben die connectie met Claw Boys Claw (bassiste Bobbie Rossini ‘springs to mind’) maar die zaten ergens vast in een garage vol smeerolie, terwijl Charlie & The Lesbians die smeerolie recht in je bakkes spuwen.
Opener Fade Away zet de toon: gitaarakkoorden maar liefst zo weinig mogelijk; ze knallen je hoofd open – yep, die operatie had je nodig. Nog meer schedelgeboorte in Memory Lane want dat gaat van rammerammeramme en de moordriff van Delirium Drinking zien we niemand nadoen. Het is simpel. Het is punkrock. En moeten is verboden.
Vleesetende gitaren sturen Melancholic Feelings naar boven, waar engelen in de hel van Manic Laughter vallen en meteen Jesus Comes inzetten. Het zijn The Ramones die de riff van Borstal Breakout (Sham 69) nog eens overdoen maar dat geeft niet. Niks. Nada.
Gooi met dingen op de tonen van Bird, want je bent maar één keer jong en in jullie geval is dat blijkbaar lang geleden. Ontwijk vooral de gitaar in Hating My Life niet. Want ze raakt. Hard.
Ware het niet van die tinnitus (zet dit vooral luid): plaat van het jaar voor mensen die nog met veiligheidsspelden aaneen hangen. Het is 1977.
